An Afternoon With The Ladies

Bakasyon na namin. Share ko lang.
O game, let's start.

Tuesday last week. PE namin. Swimming. Kung nagbabasa kayo ng blogs ko, malalaman niyong 'di ako marunong at ayokong matutong lumangoy. Kung hindi niyo pa alam, ngayon alam niyo na. Wala yung professor namin. May inattendan na naman yatang seminar sa Pacific Ocean. Ang aga ng break namin. Simula 9:30 hanggang 11:30 ang PE at pagkatapos nun e break ng 4.5hrs pa. E 'di 6hrs kaming walang gagawin. Yung iba umuwi na lang, yung iba gumala. Yung iba bumili ng mga materials para sa activity sa REED, at nagkataong ako yun. Hindi kasi ako nakabili ng black cartolina. So nagpasama ako sa isang groupmate na babae at nakabili kami. Hindi na ako umuwi dahil wala namang tao sa bahay, walang pagkain, walang kausap. Emo. Kaya sumama na lang ako sa mga berks ni groupmate. Puro sila babae. At ako, lalaki syempre! Look. O 'di ba kulay brown at mahaba....ang slacks ko! Sa babae kasi green. (Please bare with my kakornihan. 'Di niyo naman ata gets e.)

So ayan, sa may kubo sila tumambay. E di syempre dun din ako. Kubo, ewan ko ba kung kubo ba talaga yun kasi sementado. Parang waiting shed na may bench at table lang. Pagdating pa lang namin ni groupmate doon e nagsasagot sila ng mga activity sa accounting. Ayus! Nakakaintimidate. Kung ikaw ang nandoon e siguradong mapapaaral ka talaga. OP ka kung hindi. Yun e feeling ko lang. 'Di din naman kasi ako nagsagot nung araw na yun. O sige. Ipapakilala ko na lang sila, ang hirap kasing sabihin na si friend1, friend2, or si friend ng friend. Mas madali pag may name. Si Jill, si Erika, si Emely, si Anne (My dear groupmate.), at si ♥Donna♥. Bakit may heart? Paki niyo ba!

Nagaaral sila Jill, Donna, at Erika. Si Emely naman e tulog. Tinanong ako ni Jill kung bakit hindi ako umuwi. Sinagot ko naman. Ang sabi ko... (Read the first part para malaman ang dahilan ng 'di ko paguwi.). Akala ko e inaantok lang si Emely kaya natulog. Yun pala masama ang pakiramdam niya. So ayun. Niyaya niya si Anne na pumuntang clinic. Ipapacheck niya yata kung matino pa talaga si Anne. Syempre, a groupmate is a groupmate so sumama ako sa kanila.

Ngayon ko lang napansin, yung groupmate na word e nakaunderline ng red. Sabi dapat daw group mate. Ang naaalala ko kasi e classmate kaya one word na lang. Hayaan mo yung red line wala namang english teacher dyan sa tabi-tabi.

Habang tinatype ko yung nasa taas nito e nakapunta na kami sa clinic. Gulat ka no? Ayun. Nagpacheck si Emely. Sabi ng mga nandun e may schizophrenia daw si Anne! Baliw daw siya! Baliw! Loko lang. Ang nangyari e naiwan ako sa labas, chinecheck si Emely at si Anne e gumagala sa loob ng clinic. Maya-maya, lumabas si Anne. Naiiyak. Tagumpay daw ang operasyon.

Kasi ba naman! Ang tagal. Kaya nagkwentuhan na lang kamis a labas ng clinic. Nalaman ko ang talambuhay ni Anne. Ayus naman pala. Matinong kausap. Astig at pangMMK ang buhay. Gusto niyong malaman? Itanong niyo sa kanya.

Tadaaaaaaaaaa! Lumabas na si Emely! May hawak na kasulatan. Isang excuse letter at isang reseta. Hindi pala namimigay ng gamot sa clinic. Kailangan, yung may sakit ang bibili. So kung may mataas kang lagnat, kailangan mong gapangin ang botika para sa gamot mo. Ewan ko kung bakit ganoon dun. 'Di ko trip. Kaya sa mga ka-university ko, BAWAL MAGKASAKIT... sa loob ng university. Pinauwi na si Emely. Nagayos muna siya ng gamit, pumunta sa underground at kumuha ng gamit sa locker. Hinatid namin hanggang sa may...... intersection! 'Di ko kasi madescribe yung pinag-iwanan namin sa kanya. Ang sure ko lang e intersection yun papuntang gate 3.

Bumalik kami sa kubo AKA waiting shed. Nagaaral pa rin sila. Mga bandang 11:30-12. Yata. At nakaisip kumain yung barkadahan. At ayaw nilang iwanan yung pwesto nila para may babalikan pa sila mamaya. So isasakripisyo nila si Anne na maiwan habang bumibili or kumakain yung iba. Alam kai nila na kailangan din magdiet ni Anne. ROFL. Ako? Ako na ang nagpaiwan para magbantay ng bag habang naghihintay. Ayos! Nakakagutom.

Tic!
Tac!

May lalaking dumating at umupo dun sa bench sa table namin. Gumagawa yat ng assignment. Ewan ko kung naintimidate siya, kasi tinitingnan ko siya every moment na gagalaw siya. Stalker e no? Wala naman siyang ginawang kakaiba.

Tic!
Tac!

After craving for food. Dumating na din sila! Sa wakas! 'Di pa sila nakakabalik sa kubo e sinalubong ko na sila at nagmadali papunta sa pinakamalapit na kainan. Pagkabili ko dun ng meal, nakita ko yung isang classmate pa namin. Emo siya. Kumakain magisa. Burger, iced tea, at noodles. Lunch na pala niya yun. Isang table ang sinakop niya. Ewan ko kung bakit hindi na lang siya dun sa may mga upuan sa labas. Kasi kung ako yun e hahayaan ko na yung ibang tao sa table. Pero 'di na bali, wala naman masyadong tao noon. Kwentuhan tungkol sa ROTC, sa tatay niya, sa pamliya niya. Hindi ako masyadong nagsasalita kapag may nagkkwento, mga comments lang para hindi maputol yung topic. Mas trip ko kasing nakikinig lang at hayaan yung tao na magkwento. Yun e kapag hindi ako ang nagsimulang makipag-usap.

Mas nauna siyang kumain kesa sa akin pero mas nauna pa akong matapos. Hindi ko alam kung gutom lang ba talaga ako noon o parang pusa lang siyang kumain. Sinama ko na siya dun sa kubo at dumami kami. May mga extra kasi na nakiupo na. Mga 'di kilalang tao. Kwentuhan tungkol sa Windstruck, My Sassy Gril, Wrong Turn, Saw, at Deathnote. Ang daldal nung sinama ko sa kubo. Hindi tuloy makapagsalita si Anne. Sabay silang nagkkwento. Hindi ko alam kung kanino magfofocus at titingin. Hindi naman kasi pwedeng tig isang tenga at mata sila. Kaya ayun. Tumatango na lang ako.

2:30 umalis si MItch. (Yung sinama ko.) May gagawin pa daw kasi sila sa ROTC. Nagpatugtog ng Open Arms, at mga nakakanatok na music si Donna. Trip ko yung mga kantang yun. Once in a blue moon. At kapag gabi. Pero dude! Siesta time yun at mellow ang tugtugin. Inantok tuloy ako ng konti. Napunta ang usapan sa kung sino ang mas trip ko. Shaina Magdayao o Maja Salvador. Ako ang tinanong pero naunang sumagot si Donna. Syempre Maja! Kamukha daw kasi siya nun sabi ng nanay niya sa kanya. Natawa ako nun. Sumunod naman si Anne. Kamukha din daw siya ni Maja. 'Di ako natawa. Alam ko sa buong buhay ko! Hindi niya kamukha si Maja! Wahaha! Ang sagot ko na lang, wala. 'Di ko kasi trip yung dalawang yun. Sa tingin ko naman, kahit anong itsura mo e maganda o pogi ka sa mata ng nanay mo. May kumontra. Si Erika! Kinukuwestyon daw ng nanay niya ang tigyawat niya. Natawa tuloy ulit ako.

Madami pang mga nangyari nung hapon na yun. Maganda din pala minsan na sumama sa mga babae. Madami kang matututunan. Tulad ng.... Basta! (Parang wala naman akong natutunan noon.) Wala na akong maitype. Dito na lang muna. Share ko lang naman kung anong nangyari sa akin last week. Sige mga peeps! Happy Holidays!

(P.S. Ang saya kahapon! Thanks to Justin! Kung ano yun? Chat tayo kwento ko sa inyo! LOL. JK.)

A Good Listener Is A Silent Flatterer

First of all, nag-iba na ang friendster. Naging pambata na talaga. Pangalawa, habang gumagawa ako nito, napansin kong yung Write at Manage tab ng blogs e natatakpan nang isang kulay green at kulut-kulot na ulap na may wire na paikot-ikot na bumubuo sa salitang Friendster. Ewan ko kung anong trip ng developer ng site na to pero 'di ako natutuwa. LOL. O 'di ba? Ang gulo ko. 'Di ako natutuwa sabay i'm laughing out loud. Pangatlo, wala naman. Gusto ko lang itanong kung ayos ba yun title ko. Alam ko namang hindi kayo sasagot kahit nabasa niyo na 'to. Actually ang gusto ko talaga e ipagyabang at ipagmalaki ang title nito. Bakit? Kasi hindi dapat 'to ang topic ko ngayon. Naaliw, nalibang, natawa, naligayahan, na-overjoy (o kung ano man ang gusto mong gamitin) lang ako sa naka-chat ko kanina. As in around 10mins bago ko itype ang word na ito. O 'di ba? Astig. Kaya ano pang hinihintay mo? I-advertise mo na 'tong blog ko. At magkakaroon ka ng chance na ma-feature dito (Ayos ba promo ko?), manalo ng brand new car, house and lot, one year supply ng bigas, one million pesos, at kahit na libreng kiss pa yan.

So tama na ang introduction at magsshare na ako. (Ganito naman lagi e, 'di pa kayo nasanay.) Unang una, nais kong magpasalamat sa... mamaya na lang pala 'to. Sa dulong part na lang ang credits.

Back to the topic. Hingang malalim. Inhale. Exhale. Share.

Kanina, may nagsabi sa akin na nagbago na daw ang itsura ng Friendster at nagulat ako. Akala ko kasi naging porn site na 'to or whatever. E 'di syempre kunwari excited ako. Nagbukas ako ng internet browser.

Naghintay.

Naghintay.

Naghintay.

Naghintay.

Naghintay ng naghintay hanggang sa....

Tadaaaaan! Lumabas din ang internet browser na binukas ko. Sa sobrang bilis e medyo namuti ang mata ko. Naiiyak pa ako nung nag-open siya, tears of joy yata kasi sobra ang effort ko para lang hintayin 'to. Syempre "time is gold" at "time is money", kaya nagmadali ako na tingnan yung "Bagong Mukha ng Friendster". Ayun, nakita ko nga 'to. 'Di ako naaliw. Wala lang. KJ lang.

So, mga peeps, hindi niyo ba napansin? Walang kinalaman ang title ko sa blog ko. Hindi pa kasi 'to yung main topic ko. ('Wag kayong excited, calm down, don't panic!) O eto n talaga. So ayan. Dahil nag-open na ako ng Friendster e tinuloy ko na lang at nagblog. At eto nga yun. Mukha namang blog 'di ba?

Wala akong magawa kanina. Chat lang with a friend. At syempre sharing. Nagsimula sa mga kakaibang tanong, napunta sa mga japanese terms, napadpad sa mga kaganapan kaninang umaga, at nasubsob sa mga seryosong usapan.

Wala akong kapatid kaya wala akong mapagsabihan ng mga insights (Ano ang insights?) ko. Kaya kanina e kay friend ko binuhos, ibinato, at ipinaligo lahat ng mga trip kong i-share. Ayos! Nakakaaliw. Naaliw ako sa kanya kasi mga five sentences tinype ko tapos ang reply niya e "oo" at ang maganda pa e "hehe". O 'di ba? Naubos na daliri ko, sa kanya buo pa at nagpapahinga. LOL. Sa totoo lang naman talaga, ayos lang sa akin 'yun. Naaliw lang ako dahil kahit papano e may nakikinig pala sa akin at nagsasayang ng abwat segundo ng buhay niya para lang basahin ang mga tinatype at sharings ko. Hindi ako demanding na tao na kapag nag-text ako ng may 100 characters e dapat ang reply e composed of 100 characters din. Ang gusto ko lang naman e may mapagsasabihan ng mga naiisip ko. Baka kasi dumating yung araw na maging katulad ng ulo ni Jimmy Neutron ang ulo ko at magmukha akong may hydrocephalus dahil sa hindi ko nailalabas ang mga iniisip ko.

Kung dito ko naman ilalagay lahat, hindi din pwede. Meron kasing mga bagay na hindi pwedeng gawin na public tulad ng FaceBook account ni Gina Alajar na nagsusumiklab ang galit dahil may nakakita ng account niya at pinamalita 'yun. Meron kasing mga bagay na may involved na tao at ayoko namang magkaroon ng mga kaaway at madagdagan ang kontrabida sa buhay ko. Tama na ang nanay ko para sa akin. Siya pa nga lang sobra-sobra na.

Para sa akin, si friend ay isang good listener, at base sa title ko, isang silent flatterer daw ang isang maayos na tagapakinig. Naniniwala naman ako dyan. Naflatter ako sa kanya dahil kahit hindi kami close masyado e nararamdaman kong may nakikinig sa sinasabi ng utak ko at tinatype ng daliri ko.

Sa buhay, hindi naman pwedeng laging ikaw ang nakikinig. Hindi din naman pwedeng laging ikaw lang ang nagsshare. Dapat balance lang. Ako? Hindi ako masyadong nakikinig sa professor ko. Kasi nakakabawi naman ako sa nanay ko. Kahit ayokong makinig e para siyang hangin na kahit takpan mo ang tenga mo e papasok at papasok pa rin ang tunog na parang may permanent na earphone ka at ang tugtog e sermon. LOL.

May nabasa ako sa libro na may magandang message tungkol sa pakikinig. Meron kasing lalaki na kapag daw may nakikipag-usap sa kanya e uupo lang siya ng tahimik, ipapatong ang kamay sa lap niya at makikinig ng bibbong bibbo. Pagkatapos magshare ng kausap niya, sinabi nito na kahit napakahusay na tao nung nakikinig. Kahit na hindi daw yun nagsasalita, e makikita mo naman sa kanya na interesado talaga siya sa sinasabi mo at para na rin siyang nakikipag-usap gamit ang pakikinig.

Yan ang power of listening. Iba daw kasi yung pagdinig sa pakikinig. Mas magandang makinig kesa sa makadinig. Kailangan hindi lang tayo puro sabi ng problema at mga happy moments kasama ang boyfriend/girlfriend. Minsan mas magandang makinig sa ibang tao tungkol sa mga gusto nilang sabihin.

Saludo ako kay friend. Hindi siya nagdalawang isip (yata) na makinig sa akin. Salamat!

P.S. Ngayon ko lang napansin na sobrang haba na pala nito. Ang makakabasa nito ng buo mananalo ng panabong na manok. LOL. Salamat din sa inyo (kung sino man kayo na bumabasa nito) dahil isa din kayo sa mga nakikinig at nagbabasa ng mga insights ko sa mga bagay-bagay. Isa pa pala. Si Erika, balita ko e nabasa mo n yung isang blog ko. Sana lahatin mo na para sulit ang pagod ko. Salamat! Isang malaking paglilinaw lang. Hindi si Erika si friend. Magkaibang tao yan. Pero pareho kong friend. (O yeah! Close na kami ni Erika nyan.)

A Hard Day's Work

Medyo matagal na din akong 'di nagpopost ng bagong blog. May nagtanong na sa akin kung meron na daw bang bago (last week pa yata yun) at ngayon ko lang nabigyang sagot ang tanong niya (Yun e kung matatapos ko to.). 'Di kasi ako gumagawa ng blog kapag 'di ko trip. Madalas kasi 'di maganda ang resulta. Corny at walang sense. Ngayon na gumagawa ako, ewan ko lang kung may sense pero try ko at mag-shshare ako ng kwento ko na nangyari kaninang umaga.

(Nagjajamming ang mga ibon.)
Twit-twit-twit.. tweety...
(Nagvovoice lessons ang mga manok.)
Tik-ti-laok..
(Kumakahol ang aso namin.)
Arf-arf..

At ayan. Nagising na ako. 6:40am pa lang. Nakakatamad pang bumangon. Check ng mobile phone. Walang message. Muni-muni ng saglit. Pikit ulit at pinilit matulog. Hindi ko na kaya. Pag nagising na ako, mga 15-17hrs ulit bago ako makatulog. Plano kong ilipat yung kable ng internet sa kwarto ko para magapaglaptop ng maaga kaso baka matunugan ako ng nanay ko. At syempre kunwari nakita niya akong nagsimula nang madaling araw pa. Kaya daw ako pumapayat. Sa isip ko naman, may ipapayat pa ba ako? Hindi ko na tinuloy ang plano ko.

Bumaba ako nang dahan-dahan para tingnan kung may tao na nasa sala. Wala! Pwede ko nang ituloy ang plano ko sa taas! Kaso tinamad na ako kasi nakababa na ako ng 7 steps sa hagdan at feeling ko mahirap nang umakyat. Bumaba na ako nang tuluyan at nakita ang nanay ko. Naghahandang maglaba. Timpla ng ovaltine (free ads) at kumuha ng tinapay. Niluluto pa kasi yung almusal. Puro fried, egg, rice, at fish. Pampa-altapresyon talaga. Kaya ako, as (tamad) health conscious guy, di ko na hinintay yun at nung maluto e sabi ko na kumain na ako ng tinapay.

Eto na ang malupit na parte.

Tinawag ako ng tatay ko sa labas. May gagawin daw kami na makabubuti sa hinaharap ko. Pagkakita ko sa kanya, kinuha niya yung mga kahoy na ginamit sa contruction sa kabilang bahay (sa amin din yun). May dalang martilyo at bareta na may pangtaggal ng pako sa dulo. Yung bakal na paletter "J" na parang tungkod ng matanda. Pagkakita ko pa lang sa kanya sa bintana e umupo na agad ako dahil ayoko ng naisip niya. Walang mabuting maidudulot sa akin ang pagtatanggal ng mga pako sa kahoy. Pero syempre lumabas pa rin ako na parang excited sa proyekto niya.

Palapit pa lang ako at feel na niya na ayokong gawin yun kaya sinabi niyang, "Anak, mas mabuti na gawin mo 'to. Para hindi puro ballpen ang hawak mo.". Sa isip ko (na naman), "ah ganun ba 'tay? okay sige mouse na lang hahawakan ko.".

Ayan. Moment of truth. Hawak ko na ang martilyo at pumili na ng mga kahoy na sa tingin ko e madaling tanggalin ang mga pako. Ang tatay ko? Ayun kumuha ng maliit na upuan tapos umupo sa isang gilid. Kakatapos lang daw kasi niyang kumain. Palusot pa siya. Habang nagtatanggal ako ng pako e inexplain pa niya sa akin ang mga simple machines at ang application ng physics sa gawain ng mga karpintero. May fulcrum at lever pa siyang nalalaman. Maglagay daw ako ng isang extra na kahoy para mas madaling bumunot ng mga pako na malalaki.

Nag-kwento siya na ang mga karpintero daw gumagamit ng physics galing sa experience nila kahit hindi naman nila nabasa ang mga facts tungkol doon. Totoo at tama naman siya kaso ang mali e yung puro siya kwento at ako e naghihirap naman.

Ayos ang mga pako, may nakatupi, may nakalabas na kaagad, may mga super baon talaga, at merong ibang parang wala nang pag-asang matatanggal ko pa. Swerte at hindi ako nasisinagan ng araw kasi nakatapat sa bahay namin ang pagsikat niya. Hindi masyadong mainit.

Sa wakas, tumayo na siya at tumulong. Nagtanggal siya ng mga pako na mahirap tanggalin gamit ang pinagmamalaki niyang physics. Ayos! Kaso nag-iba siya ng forte. Ang ginawa na lang niya e ayusin yung mga kahoy na ok na. Ako ay back to business na naman. Pukpok, kuha ng bareta, lagay ng kahoy, tanggal ng pako.

Hindi ako masipag. Aminado ako dun. Tamad ako. Ay hindi pala. Hindi lang ako masipag. So ganito.

Hindi ako tamad. Hindi lang ako masipag.

Ayan gets? Ayoko nang mga nakakapagod na bagay maliban na lang kung trip kong gawin yun. Ayokong maglaro ng basketball sa tunay na buhay sa computer pwede pa. Gusto ko lang na manood ng basketball. Nakakapagod kasi. Pano pa kaya ang magtanggal ng pako? Wala akong makukuhang maganda dito. Pero pag inisip mo talaga, madedevelop ang skills mo sa mga gawaing pambahay. Yan na lang ang iisipin ko para nakakapaniwala.

Ayun. Natapos din ako (pagkatapos ng isang linggo). Inayos ko na yung ibang kalat. Ayun. 'Di muna ako naghugas ng kamay kasi baka mapasma ako at baka pagpasok ko sa school e para akong rapper dahil nanginginig ang kamay kong pasmado na.

Nagbukas ng computer, nilagay ang password ng administrator. Nagopen ng YM at Safari (free ads ulit). Pangit kasi sa Mozilla, 'di gumagana yung isang nilalaro ko. Nagopen ng FaceBook (makakasuhan ba ako sa paggamit ng pangalan nila?). Naglaro. NagPM si ano. Ayun nagchat ng konti, kumuha ng mga books at hinanap ang mga lumang papeles na makakatulong sa assignment ko pero 'di pa ako gumagawa.

Bumaba ako at naghugas na nang kamay. Refreshing daw sabi nung kaliwang kamay ko. Sabi naman nung kanan excellent daw. Ayun. Umakyat ulit at nagchat, naglaro at madami pang iba.

Tapos ayun. Kumain ng lunch. Umakyat ulit, at eto. Ginagawa ko na to.

The End

(Bow)

P.S. Teka teka. May nagrequest na ipakilala ko daw yung nagtanong kung may bago na akong blog. Siya si Stephen aka "PenPen". Schoolmate ko dati. O ayan. Wish granted. Konti na lang wish ko lang na tong blog ko.

All We Really Need Is Respect

Chat Box

Alexis Aquino: nh
Karisma Torres: nh
Edward Gouveia: Mohammad..your very good looking..damnnnnn...lol
Karisma Torres: dammmmm mohamed
Karisma Torres: your hot lol
Karisma Torres: lmao
Edward Gouveia: i know lol i was being sarcastic...
Edward Gouveia: lmao
Karisma Torres: lol
Randall Peak: mohammed looks like a terroist
Mohamed Saeed: lol
Mohamed Saeed: ty
Randall Peak: piss on allah
Alexis Aquino: try to respect others
Randall Peak: jew
O.m. Pahle van Sharif: I know nicer jews
Randall Peak: bin laden clones
Karisma Torres: Dont be a jerk
Karisma Torres: Randall
Randall Peak: ok mexican
Mohamed Saeed: no comment for ur asss hooole  randall
Karisma Torres: trailor trash
Karisma Torres: boy
Randall Peak: wetbacks
Karisma Torres: dont be mad cause my mexican house is bigger than your trailor
Randall Peak: go pick some fruit
Karisma Torres: if you havent noticed we are takin over here so id shut my mouth b4 you get jumped by all my cousins
Karisma Torres: lmao
Randall Peak: not scared of brown midgets
Karisma Torres: lol that was the best you could do lol
Mohamed Saeed: lool
Randall Peak: mexicans r so stupid....
Karisma Torres: you really suck at talkn crap white boy its actually cute
Karisma Torres: awwwww your so cute randall
Randall Peak: get a green card ya dumb kunt
Karisma Torres: haha i was born here and so were my parent and grandparents do your history stooooopit we've been here for a while
Randall Peak: pendejo
Randall Peak: chupa mi verga
Randall Peak: putita
Karisma Torres: awwwwwwww you wanna  be like us learning our language and everything
Karisma Torres: awwwww randalll wants to be mexican
Randall Peak: somebody has 2 boss your dumb asses around
Karisma Torres: sorry you cant be MEXICAN
Karisma Torres: were to cool for you
Mohamed Saeed: randail u look like wet  asss
Mohamed Saeed: hhhh
Randall Peak: mi mako tus lagana
Karisma Torres: he looks ugly is what he looks
Randall Peak: chinga la tu ya
Randall Peak: pinchi madre pendejos
Karisma Torres: awww your so cute come here trailor trash let me give you some money help you fix up your trailor more
Randall Peak: what u make like seven dollars pickin tomatoes?
Randall Peak: go back 2 mexico u latin scum
Karisma Torres: your so cute randall it must suck to be poor
Randall Peak: good one skank
Randall Peak: go wax those manly eyebrows ya hairy beast
Karisma Torres: your mom taught my mexican ass how to be a  skank lol
Randall Peak: sure...........
Randall Peak: tammy looks like a niggars
Randall Peak: go eat some foodstamps u aids havin big lipped beast
Karisma Torres: I reported you have a good day
Mohamed Saeed: same here
Mohamed Saeed: lol
Alexis Aquino: me too
Alexis Aquino: lol
Mohamed Saeed: go jod guys
Randall Peak: they cant stop me
Mohamed Saeed: lol
Mohamed Saeed: good
Randall Peak: ive been reported 1000000000 times
Alexis Aquino: ok
Randall Peak: white power
Alexis Aquino: we're more than the whites
Randall Peak: uhitler shouldve burned you all
Randall Peak: jews
Alexis Aquino: but he died
Keith Johnson: cause he liked little boys !!!!
Alexis Aquino: ^^

(Copied while playing poker)

I don't know why some people act as if they are superior than others. By race, by religion, or whatsoever. I really don't understand why other people want to show superiority above others. Is it for fame? Glory? But in the end, it's only them who benefit from it while the others are thrown into shame and doubt.

Whatever a person's religion is, others should respect him. Whatever race a person may come from, nobody cares, he's still a human like us who has his own will. We may be different according to race, color, culture, and religion but we should always remember that we are all just the same. Is there anyone who doesn't eat? Drink? Sleep? Well, if you do, then we're different at that point but you still have the mind to understand this as I do.

I don't know what happened next to that man but we've reported him already. I feel sorry for what he had done. I think he is a self-centered guy. If only he would look at the world in a larger scope I think he will have better understanding about other people.

As for the lady, I think it's also not good to fight him back because it only makes the issue bigger. Me? I don't know why he didn't tell me something sarcastic too as I answer him back. I guess I'm just lucky no to receive sarcastic words from him. We aren't the only people in the game at that time but others prefer to stay quiet. Somebody once told me that being quiet in a fight does not make you good because you're letting the oppresor hurt other people doing nothing but watch.

We have different cultures and lifestyles. Others may not understand us. We may also not understand them in their culture. As what a quote from Frank Barron says, "never take a person's dignity: it is worth everything to them, and nothing to you”. All we really need is respect from other people.

Happy Birthday

Happy Birthday, Special Treasure

God gave a gift to the world when you were born—
a person who loves, who cares,
who sees a person’s need and fills it,
who encourages and lifts people up,
who spends energy on others
rather than herself,
someone who touches each life she enters,
and makes a difference in the world,
because ripples of kindness flow outward
as each person you have touched, touches others.
Your birthday deserves to be a national holiday,
because you are a special treasure
for all that you’ve done.
May the love you have shown to others
return to you, multiplied.
I wish you the happiest of birthdays,
and many, many more,
so that others have time to appreciate you
as much as I do. By Joanna Fuchs
17 years ago nang parehong araw kahapon, may isinilang na sanggol na babae. Hindi ko alam kung natuwa ba ang magulang niya nung makita siya... Wala kasi ako doon nung pinanganak siya. Pinangalanan siyang Joanne Mariae. (Mariae as is marey.) Kung bakit ganoon ang pangalan niya? Ewan ko. Tingin ko wrong spelling lang yun. (Dakilang manghuhula.)
Syempre bata siya nun, malamang naglalaro siya, sumasayaw ng pamela wan, nagchinese garter, taguan, bahay-bahayan, taya-tayaan, habulan, nadapa, nasubsob, tumulo ang laway, lumobo ang sipon, pinagpawisan, blah blah blah. Lahat nang yan 'di ko sigurado. Hula lang kasi yan. Yung ibang sinabi ko kadiri, siguro naman 'di siya madungis dati.
Lumaki siya. (Syempre lumaki siya! Ano siya? Bansot?) Nauso sa kanya ang pag-aaral. Ayun, nagbunga naman. Graduate siya na may honor sa klase at tinitingala ng mga lalaki. (Rhyming yan. 'Di ko sure yung second part kung totoo. Hula again.)
Sa college life na niya ako papasok. (Yes! May parte na ako dito!) Nakita ko siya nung first day sa klase. Ayos! Isang babaeng bibong bibo sa mga teacher. Sa bawat tanong kailangan may sagot. Ang teacher ang nagtatanong, siya ang sumasagot. (Bastusing bata! Sumasagot!) Kumbaga sa aso, nagtapon si ma'am ng frisbee at siya naman ang nagfefetch. (Good dog!)
Syempre minsan may sad part din sa buhay niya. Nakipaglandian si boyfriend (Ouch!), nasabihan siyang malandi (Agh!), at naasar siya sa akin (Boom!). Okay naman siya ngayon. Minsan sa mga tawanan portion na kasama siya kahit 'di ako masyadong natatawa e napapahalakhak ako dahil sa tawa niya. (Be careful sa tawa syndrome.)
Natapos ang 1st sem. Birthday niya kahapon. Late akong nagpost nang request niya. Patay! So, ayan. Kwentong half barbero, half nakikibirthday. -Bow-

Phone Message # 6 - Let Go

We can't gain if we don't let go..

For there is no love without tears..

There is no happiness..

Without sacrifices..

And there is no forever..

Without goodbyes..

Phone Message # 5- Push or Pull?

There are times we treat life like a mysterious door.

It doesn't open no matter how hard we push.

We never notice that a huge sign is posted there that reads,

PULL..

Phone Message # 4 - Letter E

"E" is the most unfortunate letter in the alphabet.

It's always out of "cash",

Forever in "debt",

Neverout of "danger" and in "hell" all the time.

But notice that "E" is never in "war"

And always in "peace".

It's the beginning of "existence"

And the end of "trouble".

Without "E",

We would not have

"life", "love", and "heaven".

Phone Message # 3 - Learn and Grow

We may always look okay and smiling

But we also get tired.

Tired that sometimes,

We have to give up something.

It may be a sad decision,

But it's the only way to grow and continue smiling.

Phone Message # 2 - Share

Sweet words are easy to say.

Sweet things are easy to buy.

But sweet people are difficult to find.

Life ends when you stop dreaming.

Hope ends when you stop believing.

Love ends when you stop crying.

Friendship ends when you stop sharing.

So, share with whoever you consider a friend.

To love without condition...

To talk without intention..

To give without reason..

And to care without expectation..

Phone Message #1 - Coffee's Aroma

Coffee has evolved in years- with cream, iced coffee, coffee with chocolate chips or cookies.

But no matter how people try to innovate coffee varieties, it still doesn't lose its distinct aroma.

Just like us, no matter how we clothe ourselves with different personalities, still our character remains.

People may destroy your image and stain your personality but they can't take away your character.

Live.

Exist.

Let your character diffuse its distinct aroma.. because no matter what, you are admired by people who really know you.

The Golden Rule

Do not do unto others what you would not want them to do unto you.

May natanggap akong message noong isang araw. 'Eto yung laman.

I saw these blogs on twitter from Koreans. I remember what one of the Koreans said "Have you heard the news? The monkey island Philippines is flooded. I hope the rain will never stop to drown those monkeys". All of them are laughing! Another retard Korean said "they will all die because monkeys can't swim!" then laughed.

Ayan. Galit ka na ba? Kung hindi, ok. Kung oo, calm down, wag kang magpanic. Una, 'di naman lahat ng forwarded message e totoo, madalas e trip lang tulad nung mga message na "pass this or you will have a kulugo on your pwet" at "send this to 15 people or else you will be a pig". Pangalawa, alam naman nating hindi totoo yan. Bakit? Unggoy ka ba? Hindi 'di ba? So, kalma lang muna. Inom ng tubig, tapos basahin mo ulit 'to. Isa pang dahilan, ('eto may kinalaman na sa golden rule) ang ibang pinoy, ganyan din naman ang ginagawa.

Experience Grip:

Noong high school ako, merong student sa lower section na iba ang lahi. 'Di siya "in" sa klase nila. Pinagtitripan lagi ng mga boys dahil nga sa lahi niya. Ang lahi niya e yung madalas nakikitang nakamotor tapos madaming pera at listahan. Mabait naman siya, yun nga lang, iba kasi ang kultura niya sa atin kaya sa ibang tao e weird siya. Pilipino siya, pilipino din yung nang-aapi. So ayan, magkababayan na 'di pa magkasundo. Paano pa kaya kung sa ibang bansa na? Walang pinagkaiba yan.

Lumalabas na pareho lang din ang ilang pinoy sa ilang koreano na naglagay ng mga bagay na yun (Kung totoo man yun) at wala tayong karapatan na magalit sa kanila.

Nga pala, may nakalagay pa sa dulo ng message:

Pass this message.
Send as many as you can.
Koreans in our country doesn't deserve our hospitality.

Sana naman e walang gumawa nito. Although koreano daw ang may pakana nito, iilan lang yun at hindi naman buong lahi nila ang dapat idamay. Napakawar freak naman ng nagsend nito. Let's learn to forgive and forget. (Kasi nga 'di naman siguradong may ganitong blog talaga.)

Okay, nasabi ko na ang gusto kong ibahagi sa inyo. All in all, 'wag atayong magpapaniwala sa mga message sa atin lalo na kung forwarded lang. Tingnan muna natin ang sarili natin bago tayo magcomment sa kung ano mang mga bagay na nangyayari. Lastly, don't do unto others what you would not want them to do unto you.

(Nakikisimpatya po ako sa mga nasalanta ng bagyo at namatayan.)

(Isa pa, happy birthday kay Judy!)

I'm Not Unlucky, They're Just Lucky

Unang una, gets niyo ba yung title?

Kung oo, buti naman.

Kung hindi,
.
.
.
OK.

Iku-kwento ko lang yung nangyari sa amin (Ako=bida, pamangkin ko, mamang driver, and fellow passengers) kagabi.
Ganito kasi yun.
Birthday ng pamangkin ko kahapon. (Share ko lang din, walang kinalaman 'to sa kwento ko.)
Dumalaw ang isang relative sa bahay namin nung hapon. Medyo may katandaan na siya. Syempre, as usual, kwentuhan ang mga elder sa bahay namin at ako e busy sa paglilibot sa internet. Nung gumabi na, uuwi na si relative at in-interrogate ako ng tita ko kung alin ang gusto ko. Maghuhugas ng plato o ihahatid si relative sa Petron? (Petron=6km away from my computer.) Malas!
Sa sobrang sipag ko kahapon e wala akong pinili sa dalawa. Dahil dun e automatic na tuloy na ako na ang maghuhugas. Nakakatamad kasing pumunta sa malayo at maghatid ng bisita. Ang lungkot kasi pag pa-wui ka na. You're all alone. Kaya ayun, pinasa kay pamangkin ang misyon na maghatid kay relative. At syempre iniwan ko ang mga plato at join na ako na maghahatid. Ayoko din naman kasing kausapin ang mga plato lalo na't madami kami kagabi sa bahay.

Ayan! Let the journey begin. Madilim na kalsada, may mga tambay, at walang ilaw dahil nagtitipid ata ang kabilang baranggay. Sumakay na kami ng (limousine) jeep. Syempre kailangan kong i-entertain ang banyaga sa lugar namin. Tinanong niya ako kung saan ako nag-aaral, anong kurso ang kinukuha ko, at kung anong year ko na. Sumagot naman ako na parang batang bibo. Sa la salle po, accountancy, 1st year. Sabi niya, ahhh. Sabi ko naman, oooh. Tinuro ko sa kanya ang DLSU-D at tiningnan naman niya ito na parang nagfield trip lang.

Dumaan na kami ng EAC. (Bilis 'no? 'Di mo alng napansin kasi ang bagal mo magbasa!) At syempre, dumating na kami sa Petron. Tinanong namin si relative kung anong bus ang sasakyan niya dahil kami ang papara. Nagulantang ako sa sagot niya. Sabi niya, "di ko alam". (Muntik ko nang sabihin, "Ah ganun? OK iwan ka na namin.") Malas na naman! Mabuti at 'di nagpanic ang pamangkin ko at tinanong kung saan ba siya pupunta. Sinabi ni relative kung saan at nanghula pa kami ng bus na dapat niyang sakyan.

After 100years, nakasakay na si relative at pauwi na kami. Walang ilaw sa kalye, nakakatakot pa yung lalaki sa gilid na pilay dahil baka robot pala siya na gustong sakupin ang buong mundo, o baka mutant siya na kayang magpatubo ng paa. Basta! Imahinasyon ko lang yan.

Sumakay kami ng jeep after another 100years. Payapa kaming naglalakbay pabalik sa bahay nang biglang may pumara. 'Di pa nakakahinto ng maayos yung jeep eh malayo na yung bumaba. 1-2-3 pala siya. 'Di nagbayad. E napagbuntunan yung mga kasam nung tumakbo, medyo nagkainitan sa loob ng jeep. Binayaran na lang nung kasama niya yung nangloko. Malas si manong.

Intersection na, may lasing na may hawak na kutsilyo sa gitna ng kalsada. E yung driver namin, nalibang na tingnan yung lasing, jeep tuloy namin ang hinabol! Malas na naman! Natakot yung mga pasaherong babae at lumagpas yung nagpapara dahil na-trauma silang lahat. Malas na naman!

Malas pala talaga si manong driver simula pa nung umaga. Nanakawan siya ng 300 ng harap harapan sa jeep niya. (Kwento nung babaeng pasahero na nasa harap.) Tapos tinakbuhan pa ng lalaki na 'di nagbayad, tapos hinabol pa ng saksak ng lasing.

Narinig pa nga yata si manong na nagsabing,"Tama na. Ayoko na. Please! Lubayan mo ako kamalasan!".

Ayan! Tatlo na lang kami na pasahero. Ako, pamangkin ko, yung kasama nung nag-123. Nagpara yung lalaki na parang nakikipagusap sa ibon. Yung whistle na pahigop instead na palabas ang hangin. Tapos tuloy-tuloy pa rin yung jeep sa andar kaya napatalon ng 'di oras yung lalaki. Malas na naman si manong! Nagalit yung lalaki tapos lumapit sa jeep.

Sabi niya, "PI mo! Gusto mo ba akong patayin? May humps dun oh!".
Sabi ni manong, "'Di pa kasi humihinto, tumalon ka na."
Sabi ulit nung lalaki, "E g*g* ka pala e! Gusto mong 'di ka na makadaan dito?"
(Sa isip ko lang, lalagyan kaya ni kuya ng barricade yung daanan para di na makadaan si manong driver?)
Ayun! Natapos ang usapan nung sipain ni kuya yung jeep ng full force.

After 3days, dumating na kami sa bahay.

Ayan. Share ko lang. All I can say is, 'di kami malas ni manong. Swerte lang ang mga kaaway namin. (Bwahahaha!)

Story Of A Creative Mind #2

In a foreign land on the east, there lived a family of assassins who became rich because of their job. Their family members are on the top list of the most wanted. They live in a place where nobody dares to go.

It has been five generations until the family became so tired of their lives as assassins. They planned to give up their wealth and live normally so they set a day in which they will leave and travel in a place that no one knows them.

On the night before they leave, the army attacked their place and were asked to kill the whole family. The family can easily kill their enemies but they preferred not to fight. The Commander of the army, looking for glory, ordered his men to kill the assassins. There was bloodshed. They killed everyone in the family. Men, women, old, and young. They killed them all even they did not fight back.

After the incident, the commander was promoted because he had defeated and killed the whole family of assassins. It was not true because there was no battle that happened...it was a massacre.

Despite of what happened, no one knows that there was a child who survived.

He remembered what happened during that night and what his mother said to him.

"My son, we were being killed by those who dislike us. Forgive them and live far from them. Live for us. Do what was planned by our family. Do what you want.  I'm always here for you."

His mother was shot at the back and was killed. He cannot express himself. He didn't cry. He doesn't know what to do. And he hide behind the body of his beloved mother.

He was the only survivor among his relatives. He grew up alone and hide his true identity. He learned to live normally with other people. He followed what his mother told him.

After ten years, he saw the commander and the sad memories came back. He was very confused. He shook his head and said that he should forgive him.

In the end, he left the commander.

He left him dying in pain.

Before he left, he utter these words to the commander.

"I have forgiven you as what my mother told me before you killed her. But she also told me to do what I want to do. Since that day, all I want is to fulfill what my mother told me and to kill someone. And that's why you are here."

Value

A well known speaker started off his seminar by holding up a $20 bill. In the room of 200, he asked, "Who would like this $20 bill?"

Hands started going up.

He said, "I am going to give this $20 to one of you but first, let me do this." He proceeded to crumple the dollar bill up.

He then asked, "Who still wants it?"

Still the hands were up in the air.

"Well," he replied, "What if I do this?" And he dropped it on the ground and started to grind it into the floor with his shoe.

He picked it up, now all crumpled and dirty. "Now who still wants it?" Still the hands went into the air.

"My friends, you have all learned a very valuable lesson. No matter what I did to the money, you still wanted it because it did not decrease in value. It was still worth $20."



Many times in our lives, we are dropped, crumpled, and ground into the dirt by the decisions we make and the circumstances that come our way.



We feel as though we are worthless. But no matter what has happened or what will happen, you will never lose your value. You are special - Don't ever forget it!

From Indian Child's Site

Stories From The Web

Dito ko ipopost yung mga stories na inspirational galing sa web para mai-share ko naman sa inyo and at the same time eh maging active ang blog ko.

The Hero In Me

Kwentuhang superheroes muna tayo. Kakabasa ko lang ng blog ng kaklase ko tungkol sa isang kabayanihan. Kaso, 'di siya superhero. Tao siya. Tulad mo, tulad ko, tulad nating lahat. Maliban na lang kung anong turing mo sa sarili mo.

Kung papipiliin ka, sinong gusto mong maging? The Flash, Superman, Batman, Wonder Woman, Pacman, Inuman, at ano pa man. Many to choose from sila at iba't iba pa ang powers. From speed, super lakas, super talino, humahabang kuko, mind control, weather control, weather forecast, el niño, la niña, hanggang sa x-ray vision na sa damit lang tatagos kapag ginamit sa tao.

Sino nga ba ang nakaisip sa mga ito? At ano namang klaseng utak ang meron siya at 'yun pa ang naisip niya at hindi na lang drama at telenovela?

According to the information na nakuha ko sa internet, isang superhero na nagngangalang Mandrake the Magician ang unang nagpakita ng symptoms ng pagiging superhero. Ang powers daw niya eh "make people believe anything, simply by gesturing hypnotically". Sa madaling sabi sa tagalog, magaling siyang manguto. Gawa siya ng malikhaing utak ni Lee Falk. Nagustuhan lang ni Lee Falk na gumawa ng comics dahil fascinated daw siya sa mga myths and legends. (Readers: Ahh. Ganoon pala yun!)

Nga pala, hindi superheroes sila King Arthur, Jose Rizal, Tarzan, at si Tweety Bird ha! Ang superhero ay isang fictional character na may kakaibang powers na nakakatulong sa ibang tao.

Sa ngayon, tingin niyo kailangan natin ng superheroes? Syempre oo. Pero malas niyo lang dahil wala namang ganito sa tunay na buhay. Kung gusto niyo upahan niyo si Mang Jose na parang si Daimos din.

Dahil wala tayong superheroes sa mundong ito, tayo na din dapat ang tumulong sa mga nangangailangan. Sa madaling sabi na naman, gayahin niyo ako. Tumutulong sa nangangailangan! 'Pag pera ang usapan, hanapin niyo lang ako. Tingnan natin kung makikita niyo ako.

Kahit sa konting tulong lang eh at least 'di ba. May naiambag ka sa lipunan. Hindi yung tulad ng kwento sa isang discussion namin.

Here's the story:

May matanda na tatawid ng highway.
Nakita mo siya na mabagal maglakad at mabibilis ang sasakyan sa highway.
Ako: Tumatawid si tatang, ang bagal niya, baka masagasaan siya.
('Di mo tinulungan.)
(Dumadaan ang mga mabibilis na sasakyan.)
Ako: Naku! Ang bibilis ng mga sasakyan, baka masagasaan siya.
('Di mo pa rin tinulungan.)
(Malapit nang mabangga si tatang.)
Ako: Ayan na! Baka masagasaan na siya.
(Kanina ka pa isp ng isp na tutulungan mo siya pero 'di ka gumagalaw.)
Blaaagh!
(Nasagasaan si tatang.)
Ako: Ayan! Sabi na nga ba eh, masasagasaan siya.
THE END

Kung buhay daw siguro si tatang at nakita niya ang mga ginawa mo eh malamang ginilitan ka na niya ng leeg at sasabihing,
"PI mo! Puro comment ka lang pero 'di mo ko tinulungan! PI mo! Mamatay ka na!".

Ayan! That's the problem na. Kapag may nangangailangan, dun tayo wala. Ang saklap sa buhay ng ganoon. Ako, aaminin ko, hindi ako super helpful. Pero kung magbubuhat lang naman eh okay lang sa akin. (Mga bagay na hindi bibigat sa isang kilo.) The point is, tao tayo, tao ang nangangailangan. Kung hayop nga nagtutulungan eh, tayo pa kaya. So, what are you waiting for? Be a hero on your own little way.

(P.S. Tribute sa loyal na lalaki na nagligtas sa tita ng classmate ko. Pagaling ka bro!)

Story Of A Creative Mind #1

As I stared out of my window, I saw the sky and the clouds floating as if everything's okay. I went out and looked at my surrounding. Grassland, mountain, river, rice fields. They look so peaceful as if there's nothing to worry. I hear the rustling of the leaves as they sway with the wind. The sweetness of every fruit, the smell of the flowers, the warmth of the sunlight. What a wonderful world is it! Everything you need is given to you by nature. There's nothing more that I can wish for.

Kriiiiing! Kriiiing!

I woke up. Everything was just a dream. No plants, no trees, no clouds and no mountains.  As I stood up and stared at my window, I saw smokes, the darkness of the clouds that as if there'll be no tomorrow.

It's just another day. I am the owner of that factory. I turned around and saw my briefcase full of checks. I have money, I have all the fame, but as I remember my dream I felt that I don't have anything.

As I go down to eat breakfast, I saw a painting in the hallway. A painting of a farm, river, clouds that I dreamt of last night. It was all there. Suddenly, a letter fell from the painting.

The letter says,

"When I grow up, I want to go to a place like this. I'll give everything I own just to be on this place. Nothing can match the beauty of nature. I'll live in a place like this.."

Tears fell from my eyes. It was I who painted this. It was I who promised myself to live in a place where I can be one with the nature. But now, I live in a place like hell. A place of dirt. A place where there is only darkness. A place where even a strand of grass is nowhere to be found. Now I can say to myself, "Where is the kid who painted this?".

I'm sorry little kid. I failed you. It's too late.

P.S. Pasensya na po at natagalan ang pag-post ko nito. May mali po kasi sa grammar at yung magcocorrect sana 'eh palpak ang e-mail kaya natagalan. Kung may mali pa po, sabihin niyo lang. Thanks!

Story Of A Creative Mind

Dahil wala akong magawa ngayon, susubukan kong gumawa ng mga kwentong kathang-isip lamang. Try ko lang naman kung 'di ako mamemental block. Malay niyo, matalo ko pa ang kwento ni Snow White at magkaroon ng movie tulad ng Shrek ang kwento ko. Bali, introduction lang to. Basahin niyo na lang yung mga sumunod dito. Nga pala. Lahat ng kwento dito ay original. Yung mga may pagkakahawig eh 'di po sinasadya ng may akda.

Parting Is Such A Sweet Sorrow

Araw-araw, may mga namamatay, umaalis at lumilisan. Mula sa pagkamatay ni Ruth Hamilton, Michael Jackson, ang aso ko, at si former Pres. Cory Aquino. Mahirap tanggapin na may mawawala sa pamilya natin at sa mga minamahal natin pero 'di natin ito maiiwasan.

Let's discuss their contribution to our society na lang..

Ruth Hamilton

'Di niyo siya kilala 'no? Siya ang world's oldest blogger na pumanaw last year. 109 y.o. siya nang lisanin ang mundong ibabaw. Madami siyang mga napahanga sa mga blogs niya. Kung mai-imagine niyo, paano siya nakakapagblog sa edad niyang 'yan. Siyempre it's with the help of Mike Rubbo. Siya yung nag-encourage kay lola na mag-blog. Sumikat si Ruth sa internet sa mga kwento niya tungkol sa mga historical events na nadatnan niya. Nang mamatay siya, ang huli niyang hiling e sana daw madami pang makakita ng blogs niya at magsilbi siyang inspirasyon ng mga kabataan. Kaya masasabi pa rin nating happy ending ang kwento niya dahil natapos niya ang misyon niya sa buhay.

Michel Jackson

Sikat na celebrity, magaling na dancer, ayos na singer, at retokadong lalaki. Sumikat siya noong bata pa lang siya kasama ang mga kapatid niya. Acoording sa napanood ko sa TV tungkol kay MJ, masyado daw siyang sumikat kaya may mga panahon na iniisip niyang 'di niya na-enjoy ang kabataan niya. Try to listen to his songs like "Ben" and "Childhood". Pinaparamdam niya dito ang nararamdaman niya tungkol sa buhay niya. Ganoon naman ang tao 'di ba? Gagawa ka ng isang tula, kanta, o akda na nagpapakita ng mga nararamdaman mo. Bawat sayaw niya nagpapakita ng mga pinagsama-samang mga galaw at parang puno ng damdamin. Sabi ng isang ininterview nila tungkol kay Michael. Pinanganak siyang maitim pero nagpadoktor siya para pumuti. Isang bagay na hindi ako sang-ayon para sa isang tao. Pero nang mamatay siya, sinubukan kong maghanap sa internet ng mga tungkol sa kanya. Inaamin ko, naging fan niya agad ako. Mahusay siya sa chosen career niya. Bago siya mamatay, may gagawin pa sana siyang concert na magsisilbing last concert niya. The Last Curtain Call. Isang concert na inaabangan ng lahat. Isang concert na kahit kailan ay hindi na matutuloy dahil sa biglaan niyang pagkamatay. Sayang. Tapos na ang oras pero 'di pa siya nakapagpaalam at hindi pa niya narinig ang huling palakpak ng tao sa kanya. Kulang sa huli pero sobra-sobra na noong una.

Cory Aquino

Isang magiting na babae na naturingang "Woman of Democracy". Isang role model ng mga may posisyon ngayon. Kung lahat ng nasa gobyerno e magiging katulad niya, tapos ang usapan. Uunlad ang Pilipinas. 'Di man mabilisan preo sigurado. Nagsilbi siya ng tapat sa bayan. May kwento akong narinig tungkol sa kanya. Ito e hearsay lang kaya 'wag kayo agad maniwala at magbago ng pananaw. May mga nag-aalok daw sa kanya ng mga projects na magbibigay ng pera sa kanya noong presidente pa siya pero tinanggihan niya ang mga ito at sinabing aanihin nila ang pera kung niloko naman nila ang bayan. Ang isa pa e madaming nagsasabi sa kanya na  tumakbo siya sa pagiging presidente dahil pwede pa naman pagkatapos ng termino na nakuha niya ng mapatalsik si dating Pres. Marcos. Sabi niya naman tungkol dito e, siya nga ang magbibigay demokrasya sa bansa kaya paano niya ito magagawa kung may posisyon siya. At kung tatakbo siya e magiging 12yrs ang itatagal niya sa pamahalaan at parang wala na siyang pinagkaiba sa nauna na nagtagal ng 20yrs dahil ayaw nitong umalis. Sa pagpasok ko ngayon, naririnig ko sa mga dasal namin ang pangalan niya at nakikita ko sa mga pinto ng ibang rooms na nakikiisa sila sa pagkamatay niya. Masasabi nating isa talaga siyang mabuting tao. At syepmre, happy ending.

Death is more universal than life. Everybody dies but not everybody lives.

Story Behind Our History

*All of the informations stated here were just a part of our history class and is not 100% accurate and proven.*

Wala na akong maikwento sa inyo at medyo busy din ako kaya mga bagay tungkol sa history class ko ngayong first semester. Bakit history? ('Di man halata) pero isa sa mga trip kong subjects ang history. Dito ko kasi nalalaman kung anong nangyari noong 'di pa ako buhay at sikat.

Ang history, hindi lang yan sa nakalipast, kung hindi lahat ng mga nangyari at nangyayari e pasasaan ba't mapapasama din yan sa history. 'Di lang sila Lapu-Lapu ang nasa history. Pati lolo ko, mo, at niya e kasama dun kaya nga lang di sila nabanggit sa libro dahil 'di naman sila bayani tulad ko.

First meeting namin sa history, alam ko nang sakitin ang teacher ko. May dalang tissue, bottled water, strepsils, salonpas, vicks, insulin, face mask, jacket, ambulansya, paracetamol, cobra, samurai, C2, at injection. (Nilagyan ko na ng linya para 'di na makabiktima ng mga t*nga yung statement ko.)

Una niyang sinabi sa amin e, "Ohoo! Ohoo! Good Ehem! Afternoon everyone! Ehmm. Ehmm.". (Halata bang wala siyang kahit na anong sakit?) In-explain naman niya sa amin na may hika daw siya at bago ang klase namin e galing siya sa kabilang room kung saan chalk ang gamit. (Eew! Poor! Duh! Chalk lang ang gamit nila!) At doon daw siya nabiktima ng hika. Syempre kailangan ng reaction kaya sabay sabay kaming nag-Aaaahh OK.

Normal na teacher siya. (Normal='Di nagkaklase kapag 1st day.) Ang ginawa lang niya e nagkwento siya. At madami akong napulot sa kanya. Here are some info na napulot ko. (The informations here aren't 100% accurate kaya 'wag kayong maniwala ng todo dahil baka maireklamo ako ng 'di oras.)

Ferdinand Magellan

Ang name niya talaga e Fernao Magalhaes. 'Di lang daw mabigkas ng mga amerikanong historians kaya ginawang Fernando Magallanes and later on Ferdinand Magellan.

Kalipu Lako

Sino siya? Kilala niyo na 'di ba? Si Lapu-Lapu. 'Di din daw mabigkas ng mga amerikano kaya tinawag siyang Lapu-Lapu. Later may ikukwento pa akong mas matindi about him.

Lapu-Lapu VS. Magellan

Sabi ng iba, posibleng wala daw talagang Lapu-Lapu na nabuhay sa mundo. Wala daw nakitang kasulatan tungkol sa kanya. Nabanggit lang siya sa record ni Antonio De Pigafetta. (Historian ni Magellan. Siya yung parang walking diary ng mga kastila.) Pwede naman daw kasing namatay si Magellan sa sakit pero para gumanda ang istorya e nilagyan ng kwento ni Pigafetta ang buhay niya at kunwari e namatay siya sa kamay ni Lapu-Lapu.

Isang kwento pa tungkol dito. 'Etong kwentong 'to naman yung medyo tanggap ng masa.

Ang Spain dati e merong mga kingdoms. Aragon, Castille, and the likes. Hindi daw tama na kastila ang tawag sa mga nanakop sa atin. Ang tama e espanyol dahil ang mga kastila e kasama lang sa Kingdom of Castille. Gets? Si Magellan, taga-Portugal siya. So paano naman siya nangapitbahay sa mga taga-Spain? 'Eto ang dahilan. (According to our substitute teacher.) Si Magellan e gustong patunayan na bilog ang mundo at dadaan daw siya sa kanluran para makarating sa Spice Island. Sinabi niya ito sa hari ng Portugal na dati niyang kababata. Yung haring 'yun e medyo asar kay Magellan kasi lagi siyang natatalbugan nito sa mga gawain nila kaya hindi niya pinansin ang panukala nito. (In short, nagtanim siya ng galit.)

Hindi tinanggap si Magellan. E sayang naman ang effort niya kaya nilubos na niya. Pumunta siya sa kabila. (Balimbing siya!) Sinabi niya ang ideya niya doon. Sinong magtitiwala sa kanya e kalaban nila yung pinanggalingan niya 'di ba? Pero later on, tinanggap siya at pinaglakbay bilang leader ng limang barko namely; Concepcion, Victoria, Santiago, San Antonio, and Trinidad.

Teka guys, nakalimutan ko i-explain, bakit nga ba sila naghanap pa ng bagong daanan e mas madali naman kung diresto Asia na sila? Nasakop kasi ang Holy Land at sinara ang daan dito. E sakop dun yung Silk Route na daan ng mga travellers papuntang Asia. Kaya ayun, sarado na yung daan kaya in need sila para maglakbay dagat.

Back to the story. Umalis na sila Magellan. Bago pa lang makarating sa Pacific Ocean e "nabakla" yung San Antonio kaya bumalik agad. (Fast forward ng story ha! Medyo kapos ako sa oras e, madami pa akong lalaruin gagawin.) Nasira na din yung Santiago. Yung Victoria ang leader ng mga barko, dun nakasakay si Magellan. Sa paglalakbay nila, kasama nila si Enrique. Nabili siya ni Magellan sa Malacca and he serves as their translator. O ayan! 'Di niyo lang napansin pero nakarating na sila sa Pilipinas.

Nakarating sila sa Limasawa at doon naganap ang unang misa sa Pilipinas. Biniyagan nila si Rajah Humabon at pinangalanang Carlos na kapareho sa hari nila noong mga panahong 'yun. Yung asawa naman niya, naging Juana ang name. Katulad ng mother ni King Charles. (Haring Carlos sa tagalog!) Dineclare nila si Humabon na leader sa buong lugar nila nang hindi nila nalalaman na may mas mataas pa sa kanya. (Si Lapu-Lapu!) Mas mataas si Lapu-Lapu sa kanya dahil ang asawa niya e pamangkin lang ni Lapu-Lapu.

Sinabihan na lahat ng tao sa lugar nila, dapat magpaconvert na. Pero 'di pumayag si Lapu-Lapu. E 'di susugurin na sana sila ng mga kababayan nila. Pero payabang si Magellan na nagsabing sila na daw bahala. (May nakarinig pa na sabi daw niya e, "Watch! Nagflanax yata ako!" at "Sit back and enjoy.")

E 'di pumayag naman yung mga katutubo. Madaling araw pa lang, e ready-to-attack na sila Magellan pero nagyabang pa siya lalo dahil hinintay pa niyang mag-umaga. Dahil dito, naging handa na din sila Lapu-Lapu. Ayan! Labanan na! Napansin ng mga katutuboi na si Magellan ang leader kaya siya ang sinugod. Yung 3 na barko nila Magellan e walang kwenta. Low-tide kasi nung sumugod sila kaya supot lahat ng bala ng kanyon nila. 'Di kasi makadaong yung mga barko nila.

Tapos ang laban!

Patay si Magellan!

(Rhyming 'di ba?)

Plano ng mga espanyol na bilhin yung bangkay ni Magellan pero 'di pumayag si Lapu-Lapu kasi "remembrance" daw niya 'yun. Si Enrique naman e nagpapaparty na kasi ang usapan nila ni Magellan, kapag namatay siya, malaya na si Enrique. Pinaniniwalaan pa na Pinoy si Enrique dahil pag dating pa lang nila sa 'Pinas e nakikipagchikahan na siya sa mga katutubo. Sinabi na niya sa mga katutubo ang pakay nila sa mga ito kaya nagplano ng massacre ang mga tribo.

Nagpasimula sila ng kasiyahan at inimbitahan ang mga natirang mananakop. Yung mga kinutuban e bumaba na mula sa bundok patungo sa barko nila. Sabi nila e habang bumababa sila, naririnig na daw nila ang mga sigaw ng mga kasamahan nila sa taas. (Kinakatay na! t*nga kasi! Nakipaginuman sa kalaban!)

Ayan! Naglayag na ulit sila. Remaining ships: 3 girls. Victoria, Concepcion, Trinidad. On the way to Spice Island e nasira yung Concepcion kaya nilipat sa magkahiwalay na barko yung mga sakay nito. Nakarating sila sa Spice Island, nakakuha ng mga spice at pabalik na sa Spain. Yung Victoria, dumaan na sa "dating daan" (Yung tipikal na daanan nila noong lumang panahon!) tapos yung Trinidad naman e tumuloy sa daan na gusto ni Magellan. Bale, all in all, Trinidad lang ang naka-ikot sa mundo. Si Sebastian Del Cano (Not sure of the spelling ang leader nila. At pagdating daw nila e paluhod silang pumunta sa simbahan. You know why? Dahil out of (more or less) 265 na tao na pinadala, 18 lang sila na natirang buhay. Lupet ng tadhana 'no?

Ayan! 'Yan ang kwento ko. Sana nag-enjoy kayo! Comment naman d'yan!

My Sports Life 2

OK! Madudugtungan na din ngayon ang naputol nating kwentuhan. May binasa pa kasi akong libro kagabi kaya 'di ko naituloy ang kwento ko. O 'eto na, game!

Pagkatapos kong manalo sa table tennis sa intramurals namin e nagpakain umuwi na ako ng taas noo. (Akala mo kung sino e 'no?) Tuwang tuwa ako noong mga panahong 'yun.

4th yr na.

Nagdecide akong magtry out sa varsity ng table tennis, at kung 'di papalarin e sa chess. E 'di try out na. Natanggap ako kaso umulit din ng try out dahil 'di daw nakita ni sir yung laro namin dahil absent siya. (Sayang 'di niya agad nakita ang talent ko!)

2nd try out!

Maaga nagsimula yung try out ng chess, wala akong magawa at bagot na kaya nag try din ako. SUCCESS! Tanggap ako! Natalo ako ng isang beses pero pangalawa ako sa listahan ng sure na pasok na.

Nalaman ko ang spelling ng word na "V A R S I T Y"! Dahil isa na akong ganoon!

OK! Bago ako magpaparty, nag start naman ang sa table tennis. Syempre kahit varsity na ako ng chess e handa ko itong ipagpalit sa table tennis. Trip trip lang naman kasi 'yun. Mas love ko ang table tennis.

Medyo matagal ang mga laban pero pasok na naman ako. (Kahit kabado!) E 'd dual player na ako. Chess na table tennis pa! (Laban ka? Ako 'wag muna. Masakit tyan ko!) Naging reserved player na lang ako sa chess dahil nga sa mas pinili ko ang table.

Lumalaban kami sa ibang schools kahit walang nagttrain sa amin. May mga mapalad sa team namin na nakakuha ng award. Ako? Wala. (Laging tandaan, sa table tennis, singles B ka na lang lagi dahil 'di masyadong malupit ang kalaban doon!)

Kahit 'di kami nanalo, enjoy pa rin kami sa mga laban namin. May NFF (New Found Friends) kaming nakilala. May mga panahon na isang member namin ang umiyak dahil kung 'di daw sila natalo e malamang pasok kami sa finals. Ako, talo din noong mga panahon 'yun. 10-11 ang final score sa akin. Isa lang ang lamang. Inexplain ko sa kanya na kung 'di din ako natalo, e sana kasama din kami sa finals kaya no need to cry. (Drama ko 'no? Pero totoo 'yan. Manalig ka!)

Sa totoo lang, nanghihinayang talaga ako sa kalagayan ng team ng table tennis sa amin. Nakikita ko naman na halos lahat kami, may talent. Wala lang kasing nagttrain sa amin para madevelop ang mga 'yun. Ang ibang schools, kumpleto sa equipments. Nittaku ang bola, sa amin, pioneer lang at fake pa. Kung meron sigurong nagturo man lang sa amin, malamang natapatan namin kahit yung isang player na nakalahok na sa palarong pambansa. I assure you that. Sayang talaga.

Hindi sa pagyayabang pero alam kong meron akong talent, nasa kanila ang skill. Ang pinagkaiba noon e ang talent, in born and a bit of experience. Ang skill, experience at turo yan. Madalas sa mga nakalaban namin e bata pa lang naglalaro na. Ako, hindi. Kung sa tingin niyo e palusot lang sa pagkatalo ko 'to, OK lang, wala akong magagawa.

Ayan! Masyado akong madrama. Tatapusin ko na 'to agad.

College na ako. Gusto kong magvarsity. Kaso kulang ako sa self-confidence. At 'di ko sigurado kung kaya kong pagsabayin ang pag-aaral at paglalaro. Gusto ko pero 'di ko magawa at 'di ko mapagdesisyunan. Minsan kong sinubukan na pumunta para magtry out. Pero umiwas ako noong nakita ko yung si Mr. Palarong Pambansa. Nagvarsity din pala siya. Alam kong wala akong pangtapat sa kanya, pero iniisip ko, magkakampi na kami ngayon dahil isa lang ang school namin. Sa huli, 'di din ako nagtry out.

'Yan. Kwento ng table tennis life ko. Madrama ang last part pero it's not the end in real life. I'ts just the beginning. Kaya kung may gusto kayong gawin, gawin niyo habang kaya niyo pa, para wala kayong pagisishan sa huli.

"If you like your sport, then go for it! If you can't fight for it, then the sport is not for you."

My Sports Life 1

Napakadaming sport sa mundo na pwedeng laruin ng isang tao. May nakakapagod, may nakakasakit, may nakakahilo, may nakakauhaw, may mas magandang panoorin na lang sa TV, may nakaka"wow", at syempre, halos lahat naman e nakaka-enjoy. Mas maganda daw na habang bata pa lang ang isang tao e naeenhance na ang kakayahan nito sa isang sport.

Hindi ako masyadong active sa sports. Basketball, volleyball, swimming, badminton, etc. Sa mga team sports e medyo 'di ako welcome kasi medyo "malaki" ang katawan ko at alam kong ako ang tatalsik kapag banggaan mode na. Marunong ako ng basics ng basketball, wala lang application. Sa volleyball naman, naglalaro din ako 'nun. (Sporty ako e!) 'Di lang naman para sa babae ang volleyball. (Kasi naglalaro ako at alam kong tunay at hindi kulay pink ang dugong dumadaloy sa ugat ko.)

Dahil para akong si Nara Shikamaru mag-isip tamad ako, chess ang nakahiligan ko. Madali lang kasi 'yun, protect the king and conquer your enemies lang. (Kung magsalita akala mo Pro e 'no?) Madali lang 'yun kasi hindi mabigat ang hahawakan mo, chess piece lang. (Pwera na lang kung life size ang gamit mo.) Hindi mo kailangang tumakbo. (King mo lang ang tatakbo.) Utak lang at daliri ang gamit mo. 'Yan ang chess, pwede kang lumipat sa sport na yan kapag sawa ka na sa snake and ladders.

High School.

Syempre 1st yr e medyo "mabait" ka pa. Wala pa kami masyadong sport na nilalaro. Pero nung 2nd yr, nakilala ko si Jan-Ove Waldner ang table tennis. Syempre dahil 'di pa kami close e nakikisawsaw at nakikisali lang kami sa mga naglalarong higher years.

Ayan. Naglalaro na kami. Pero dumating yung time na medyo nagdamot na si tadhana at hindi na kami pinapahiram ng raketa.... at bola..... at pati net tinago na. Nalungkot kami ng mga kasama ko. Drama ng buhay namin. Dahil dito, nagsimula kaming maghimagsik. Nangako kami sa aming mga sarili na sa oras na magkabola at raketa kami e 'di din namin sila papahiramin. (Ayos ba story? Read on!)

May mga napipilitang mabubuting tao pa naman na nagpapahiram ng bola sa amin. Pero wala pa ring raketa. Dahil sa kahirapan, sirang arm chair ang gamit namin. (Tiis-tiis na lang kami. Inggit sila, fast learner kasi kami. lol)

One day, bumili ako ng raketa. (Friends na kami ng table tennis.) E 'di meron na kaming isang raketa.

Laro..

Laro..

Laro..

May dumating pang raketa after 1 week. 'Di lang isa, dalawa pa! E 'di masaya na kami kahit pangit yung 2nd at 3rd racket. Training Laro na kami kahit ma-late minsan!

Dumating ang intrams at sumali ako sa table tennis. Naging CHAMPION! Yehey! (Tinatamad kasi yata yung last kong kalaban.) Tuwa na ako nyan. Astig!

Tapos, dahil nagagandahan ka na sa kwento ko, gaagwin kong 2 parts 'to para mabitin ka. Gabi na kasi, I need to study. (Weh? 'Di nga?)

_END_

Next chapter: The Sport 2

Mga Kakornihan Ko! Ilalantad na!

Alam kong medyo corny ang (lahat) ibang parte ng blog ko. Kaya kung 'di ka natutuwa, e lulubos lubusin ko na. 'Eto ang ilan sa mga nakuha kong jokes sa iba't ibang panig ng WWW. Courtesy of Jokes Sanctuary and Pinoy Jokes. Nilagyan ko na lang ni title. (Sana may matawa!)

Number 1!

"Magtanim ay 'Di Biro"

May dalawang lalaki. Isa ay si Jose, isa ay si Pedro.
Isang araw si jose ay nagtanim pero nakita ni pedro na wala siyang tinatanim.
Pedro: Nabuang ka na Jose! Nagtatanim ka pero walang buto.
Jose: Ikaw ang nabuang! Seedles to no!

Number 2!

"Muntik"

ANAK: Alam nyo 'tay, KAMUNTIK na po akong maging first
honor kanina sa klase namin!

AMA: Tutuo ba yan anak?

ANAK: Opo 'tay! kasi itinuro po ng titser namin yung first honor
namin kanina. . . . eh katabi ko po yung tinuro niya!

Number 3!

"Prusisyon"

SA PRUSISYON.

PARI: Ang mga boys, sumunod sa karo ni San Jose. . . At
ang mga girls, sa karo naman ni Mama Mary !

BADING: Kami father, saan kami susunod?

PARI: Hoy! Mga bruha!. . . Follow me!

Number 3!

"Fishball"

Q: bkt hnd ng jajacuzzi ang mga kalbo?

A: ksi mgmumuka clang fishball

Number 4!

"Ano"

Q:Ano ang sabong hindi bumubula?

A: E 'di yung walang tubig!

Q: Anong palabas sa sinehan?

A: Exit!

Number 5!

"Women are stronger than men. Why? Because women can carry two mountains at a time, while men can carry 2 eggs; take note with the help of the bird pa."

Number 6!

"Soldier"

Pedro: Apply po ako ng sundalo, sir.
Officer: Hindi ka pwede, ang dami mong sirang ngipin, bungi ka pa!
Pedro: Bakit sir, sa gyera ba ngayon, KAGATAN na ang labanan?

Number 7!

"Asar"

WIFE: Hudas ka! lagi kang umuuwing lasing. Naaasar na tuloy ako sa mukha mo.
HUSBAND: Pero mahal, kung hindi ako lasing, ako naman ang maaasar sa mukha mo

Number 8!

"Overnight"

Dad: Umaga na! Bakit ngayon ka lang umuwi?
Anak: Dad, not now, i'm tired! Dami events at projects sa school. Nagmeeting pa kami w/ dean kaya inumaga na.
Dad: Tumigil ka! Kinder ka pa lang!

Number 9!

"Anagrams" *Not purely a joke*

DORMITORY:
When you rearrange the letters:
DIRTY ROOM

ASTRONOMER:
When you rearrange the letters:
MOON STARER

DESPERATION: When you rearrange the letters:
A ROPE ENDS IT

THE EYES: !
When you rearrange the letters:
THEY SEE

THE MORSE CODE :
When you rearrange the letters:
HERE COME DOTS

SLOT MACHINES:
When you rearrange the letters:
CASH LOST IN ME

ELECTION RESULTS:
When you rearrange the letters:
LIES – LET’S RECOUNT

A DECIMAL POINT:
When you rearrange the letters:
I’M A DOT IN PLACE

ELEVEN PLUS TWO:
When you rearrange the letters:
TWELVE PLUS ONE

AND FOR THE GRAND FINALE:

MOTHER-IN-LAW:
When you rearrange the letters:
WOMAN HITLER

Number 10!

things you don't want to hear when your having a heart surgery:
1.nasan ung bagong gunting,bat puro kalawang to?
2.sabi ko 5ml lang bat 12ml nilagay mo, may nakasurvive na ba dyan?
3.sunog!sunog!!labas lahat ng tao!
4.naku!nakalimutan natin ung anestisia
5.tama ba itong naputol kong ugat????

'Yan pwede na 'yan. 10 na lang ilalagay ko. Natawa ka man o hindi, tulad ng blog ko, wala kang magagawa. Ganyan ang pagkakabuo sa mga 'yan. Kapag binago mo, hindi na siya katulad ng dati. Kaya kahit conry, a joke is still a joke. Kahit blog ko, ganito talaga 'to. Pasensya na lang. Wahaha!

(P.S. Salamat sa isang nagsabing corny ang ilang part ng blog ko. Tanggap ko 'yun. 'Eto ang tribute ko sa'yo. lol)

Son of An -Ism!

For now, magkukwento lang muna ako about sa mga pangyayari sa early college days ko. Kung may maisip kayong topic na madadalian ako sa paggawa e i-comment niyo lang dito at titingnan ko. (Titingnan ko lang. 'Di ko gagawin.)

English subject, tungkol sa mga count at non-count nouns ang topic. (College na nga ba ako o elementary ulit?) Sa non-count nouns na uso ang mga salitang may -ism ang dulo dahil itong mga 'to yung madalas na kaisipan lang at hindi nahahawakan.

Give examples daw sabi ni ma'am. Mutualism po! (Naalala niya dahil topic namin 'yun sa ecology kailan lang.) Nagulat si ma'am! (Parang narinig ko pa siyang nagsabing "WTF is mutualism?!" *Joke*) Ngayon lang daw niya narinig yung word na 'yun. (Yes! May natutunan siya galing sa amin!) Inexplain pa ng chorus ng klase kung ano ang meaning ng mutualism. (Kung 'di niyo alam e search niyo na lang. Nasa baba ang notes ko at 'di ko tanda ang meaning nun. *Bobo! Bobo! Bobo!*)

Natapos ang mutualism era. Sumunod, parasitism! (Naging mga pang-science na ang mga examples namin!) OK daw sabi ni ma'am. Next! Dahil mukhang walang maisip si classmate e nasabi niyang organism po! (Wow! Pati 'yun nahalukay pa niya!) Tama naman daw sabi ni ma'am kaso 'wag daw puro science. Nauso ang patriotism, nationalism, regionalism, capitalism, at lahat ng mga may kaugnayan sa pagiging makabayan. (Kung meron sigurong barangayism e nasabi na din.)

Medyo nauubusan na ang klase. Hanggang sa may isang nagtaas ng kamay! Tentenenen-tenen! The last answer! VANDALISM! Yahoo! Ayos ang naisip niya! Inspired siguro ng mga nakasulat at drawing sa armchair niya. (May isang drawing akong nakita na parang ano ng lalaki. In fairness, kamukha nga! So artistic!)

Ayan. Natapos na ang english. Pero ang -ism na salita hindi pa! Natuloy ito sa last subject.

Religion!

Dumating na naman ang (entertainer) teacher namin. Siya yung kwelang teacher namin na makulit. Uso naman sa religion ang -ism dahil sa mga "different kinds of faith".

As usual, give examples na naman daw!

Christianism (Mga kristyano!), Buddhism(Mga shaolin!), Confucianism (Mga Confused lagi!), Hinduism(Mga nagtitinda ng DVD!), Taoism (Tao?), at kung anu-ano pang mga relihiyon. Pati nga kay Rizal nabanggit e. At syempre ang favorite ko. 'Di namin sure kung meron nga bang religion na ganito. Pero kung meron man, sila ang madalas sumasayaw ng Jai Ho. JAINISM! Pagkarinig ko pa lang dito parang biglang nagplay ang Jai Ho sa utak ko.

'Yan lang po. Share ko lang ang -ism words.

Back to School!

College na ako. Syempre kailangan kong pumasok sa 1st day. Matagal ko nang kilala ang university na papasukan ko. Simula noong bata pa ako, hindi pwedeng hindi ko madadaanan 'yan tuwing sasakay ako ng jeep. Ang university na 'yan ay ang walang katinag-tinag na DLSU-D. (Halos 40% siguro ng graduates sa school ko e d'yan na matatagpuan.)

Course? Accountancy! (Whoa! Bigtime ba?) Medyo mahirap daw ang course na kinuha ko. (Medyo nga lang ba? O pampalubag-loob lang 'yun? Let's see.) Madaming naghahangad na mag-accountancy kaso hindi lahat nakakapasa sa qualifications. ('Di kasama ang kagandahang lalaki d'yan kaya welcome ang lahat!)

OK, game na.

1st Day!

(Kabado.) Ayokong tumayo sa harap at magpakilala. 'Di ako sanay makipag-usap sa iba. (Emo? 'Di din. Shy-type? Oo. Para kunwari napakabuting tao mo.) 1 and 1/2 hr ang unang subject. 15mins late ang prof e pwede ka nang umalis dahil considered absent na siya. 13mins nang late si ma'am. Syempre excited na ako. Kaso, palpak! Nakita ko ang anino niya sa labas ng room na naglalakad papunta sa pinto ng room. Bigla akong napaisip na sana e may humarang sa kanya at makipagkwentuhan para 'di siya makapasok sa room at ma-late. Mali ako. Pumasok siya ng 'di late. 13.5mins pa lang ng dumating siya. 1.5mins na lang 'di pa niya tinuloy. (Whew! Sayang!)

English subject ang una. Syempre mas kakabahan ka dahil 'di ka lang basta-basta magpapakilala. Dapat in english. E 'di nosebleed na ako noon. (Buti 'di ako hinimatay!) Swerte! 'Di na talaga uso sa college ang magpapakilala ka sa harap. (Lalo na kung 45 kayo sa klase at nagsisimula sa letter "A" ang surname mo. Ang laking ginhawa!)

Natapos ang english.

Late na sumunod ang psychology. (Matakaw sa oras kasi ang english namin.) First impression sa teacher- TERROR! Pero mali ako. (Mali na naman?) Isa siyang kwelang teacher. Galing daw siya sa kumbento. (Dating nagmadre pero 'di nakatiis.) Naaliw naman ako sa kanya. 'Di siya boring. 'Di din siya nagtawag para magpakilala. 'Di din siya agad nagklase! (Yahoo! 'Yan ang magandang teacher!)

Natapos ang psychology.

Lunch break.

Meron akong kaklase na schoolmate ko 'din dati kaya sa kanya ako sumama. Kaso madami siyang kasama kaya nagpaka loner na lang ako. (Emo? Sabing hindi nga e!) Pagkakain ko, walang matambayan kaya nagPC na lang ako.

Muntik na akong ma-late pagbalik dahil akala ko 11:30 pa. Filipino ang subject. Nakakatakot ang teacher namin by looks pero mabait naman. Nahihirapan daw siya na magbagsak ng estudyante. (Pabor sa akin 'to!) Wala pa kaming ginawa kung 'di ang syllabus na naman.

Noong magtitime na, may nakita akong (payaso) teacher na sumilip sa bintana. Siya pala ang teacher namin sa religion.

Noong una kong nakita ang religion na subject namin ang buong akala ko e pari or madre ang papasok. Pero mali ako! (Lagi na lang akong mali! Wala na akong ginawang tama!) Ang pumasok e isang lalaking ala japanese na samurai ang hairstyle ang pumasok sa room. Tinanong niya kami kung anong course namin dahil baka naliligaw siya. Tama! 'Di siya naliligaw! Siya talaga ang prof namin sa religion. Kwela siya. Payaso talaga. Nakakaaliw at nakakabaliw. (Lalo na't may tonong bisaya pa ang pagsasalita niya.) Dito ko nagustuhan ang religion na subject. (Bakit kaya siya naging religion teacher?)

Time na! Uwian mode!

Ayan ang nangyari sa 1st day ko sa school. Fast forward na lang!

Summary: Nakakaaliw ang 1st day! (Dahil walang introduce yourself part!)

No Boundaries

I really like that song. 'Yan yung title ng song sa finals ng American Idol 2009. Lalo na yung version ni Adam Lambert. Kung kakantahin ko 'eh mas maganda yung kay Kris Allen. (Mababa kasi 'di tulad noong kay Adam na kailangan kong huminga ng malalim at hihingalin ako pagkatapos. Puro piyok naman.)

Ayos kasi yung lyrics ng kanta. Inspirational. 'Eto yung lyrics oh. Lakas kayo sa akin 'eh!

NO BOUNDARIES

Ohh
Seconds hours so many days
You know what you want but how long can you wait
Every moment lasts forever
When you feel you've lost your way
What if my chances were already gone
I started believing that I could be wrong
But you gave me one good reason
To fight and never walk away
So here I am still holding on

With every step you climb another mountain
Every breath it's harder to believe
You'll make it through the pain
Weather the hurricanes
To get to that one thing
Just when you think the road is going no where
Just when you almost gave up all your dreams
They take you by the hand and show you that you can
There are no boundaries
There are no boundaries

I fought to the limit you stand on the edge
What if today is as good as it gets
Don't know where the future's headed
Nothing's gonna bring me down
Jumped every bridge I've run every line
I risk being safe, I always knew why
I always knew why
So here I am still holding on

With every step you climb another mountain
Every breath it's harder to believe
You'll make it through the pain

Weather the hurricanes
To get to that one thing
Just when you think the road is going no where
Just when you almost gave up all your dreams
They take you by the hand and show you that you can

You can go higher
You can go deeper
There are no boundaries
Above and beneath you
Break every rule cause there's nothing between you and your dreams

With every step you climb another mountain
Every breath it's harder to believe
You'll make it through the pain
Weather the hurricanes
To get to that one thing
Just when you think the road is going no where
Just when you almost gave up all your dreams
They take you by the hand and show you that you can
There are no boundaries
There are no boundaries
There are no boundaries
No boundaries
Yeah, there are no boundaries

'Yan, sa sarili kong pagkakaintindi ng kantang 'yan 'eh sinasabi niya na never give up sa mga dreams natin dahil nga "There are no boundaries!". 'Yung singer daw 'eh hindi sumuko sa lahat. (Pati sa hurricanes daw! Try niyo nga!)

Kung may pangarap tayo sa buhay, 'di dapat tayo sumuko sa mga obstacles na pumipigil sa atin kahit na anong mangyari. (Aputol a kamay hindi a takbo!) Hindi naman daw kasi talo ang tao hangga't hindi pa siya sumusuko kahit na puro sablay siya. (Tapos na ang karera ng mga kalaban mo, ikaw nasa gitna ka pa at tumatakbo 'di ka pa ba talo 'nun?)

Kung susuko lang tayo sa mga problema, 'eh hindi natin kakayaning gawin lahat ng mga gusto natin. Hindi din pwedeng umasa lang ng 100% sa mga prayers. (Hindi ka magkakaroon ng $1million sa pagdadasal.) Hindi ko sinasabing walang nagagawa ang prayers. Actually it helps a lot (English! Sakit sa panga!) pero di'ba nga nasa Diyos ang awa, nasa tao ang gawa. (Katunog ba ng "To err is human. To forgive, divine!")

Kaya sa mga mapangarap na tao out there, 'wag kayong susuko. Sa mga nangangarap lumipad at magkapakpak, magiging ibon ka din balang araw! Sa mga gustong maging ala Michael Phelps, (Olympics Champion sa Swimming) konting patubo lang ng hasang pwede na. Sa mga gustong habulin ang mga cheetah, pakaladkad na lang kayo sa kanila.

Hindi lahat ng pangarap posible. (Tulad nung mga nasa taas! 'Yung sa swimming pwede pa!) Basta 'di ka sumuko hanggang sa huli, kahit palpak, be thankful of it na lang. (Parang sa commercial ng noodles. "Never give up!" at "Tommorow is another day!")

O sige! Dito na lang! Tagal ako 'di nagblog!

(P.S. 'Di kasi ako nagbblog kung wala sa mood, mas maganda kung feel mo talaga. 'Di ako nandito para lang sumikat. Nyahaha!)

What's With The Scandal?

Laman ng balita sa radyo, T.V., at dyaryo 'yung scandal nila Katrina at Hayden Kho Jr.. (Medyo late ako dahil 'di ko pa napapanood 'yun at 'di ko alam kung maganda ba na panoorin.) Sabi ng isang pamangkin ko 'eh medyo astig daw dahil laging naka"open wide" 'yung girl. (Ayos ba?) Medyo astig din 'yung balita tungkol dun dahil pati senado 'eh nabulabog. (Dahil yata sa nalalapit na eleksyon.) Sabi ni Hayden 'eh under the influence of drugs daw siya noong mga panahong 'yun. (Sino kayang 'di magmumukhang naka drugs kapag nakasama si Katrina Halili sa isang mainit na eksena tulad noon?)

Medyo naawa ako kay Katrina kasi nga 'eh siya 'yung dinidiin sa mga nangyari at sa pagkakalat ng mga videos. Mga kakilala daw ni Hayden 'yung nagpakalat ng mga videos. Doktor pa 'yung isa doon. Mga professionals na naturingan pero nasa loob pala ang kulo. Sayang yata 'yung lisensya nila. 'Di bagay.

Masyadong maraming nagawa 'yung balita tungkol sa scandal nila. Nakialam na ang senado, (Si Kap!) nabuhusan ng tubig si Hayden, (Sayang 'yung bote ng mineral water!) nawala ang balita tungkol sa katiwalian, ekonomiya, at bagyo. At ang malupit na part 'eh nung nakialam na din pati si Lolit Solis. (Ang daldal naman kasi talaga niya.)

Sa huli, medyo hindi maganda na laging doon na lang nakatutok 'yung balita. Kung sa ibang bansa kasi, siguro hindi na nila papalakihin 'yung isyu at wala pang 5minutes ang ilalaan nilang oras para sa mga ganyang topic. Wala naman kasi silang mapapala sa mga ganyang bagay. Hindi uunlad ang Pilipinas sa mga ganyang balita.

Bakit hindi na lang mga about economy, inventions, at mga makakatulong sa bansa ang ibalita nila? Kung concerned sila sa kababaihan 'eh sana man lang hindi ulit-ulitin 'yung mga ganoong balita araw-araw, gabi-gabi, at maya't-maya. (Minu-minuto na lang kaya?) Masyado naman kayong concerned. OA na. (Alagaan niyo na lang kaya si Katrina?)

Walang kwentang balita na 'yan. Pinalaki na lang masyado. Isipin niyo nga mga peeps, ilang libong scandal na ang tinitinda ng mga bumbay sa kanto? Hindi lang si Katrina ang may ganyan kaya bakit masyado kayong affected na parang guguho ang mundo kapag 'di nabulok si Hayden Kho Jr. sa kulungan.

Sa part ni Hayden naman, medyo mahirap din. Sira na ang pangalan niya, ng pamilya niya, at higit sa lahat 'eh 'yung dad niya. (Hayden Kho Sr. kasi siya! Pareho ang name!) May iba pang mga videos si Hayden with other girls, tapos hindi naman niya sinasadyang kumalat 'yung mga videos. (Hindi naman po sa kinakampihan ko siya.) 'Wag niyo ang po na tingnan sa isang side 'yung story. Ang malaking pagkakamali lang ni Hayden 'eh noong naiisip niya na i-record 'yung nangyari sa kanila ni Katrina.

Kaya kayo mga ma-L na guys out there! ('Di ako kasali 'dyan!) OK na 'yung maglaro ng apoy, 'wag na lang i-record at baka malaman ni Vicky Belo.

'Yun lang po! (Bow!)

(P.S. Hirap magisip ng topic. Pasensya na po. Tagal walang blog!)

Status: Single

A simple SMS message that i have read.

So what if you're single?

commited?

or exclusively dating?

at the end of the day, it won't really matter coz..

love is not a status.

Many of us think that if we're in a relationship, we tend to stop meeting other people to prevent our girlfriends/boyfriends to think malicious about us. Being a two-timer, playboy, or playgirl.

It is right to prevent a mutual relationship with others but we should also have a bit of freedom and space between our mates. We may have new friends or pals. (But not another girlfriend.)

In love, we are given trust to believe in our partner. Trust that even if she's away you aren't thinking of her dating with some other man aside from you. (Why do I hear a male voice whenever I talk to her on phone?) Love is a feeling that we share and cherish in our hearts. It's our duty to love and to be loved. Love is having unity between two different persons like helping one another. (How about making love with each other? WTF!)

If we're asked about our love life I think that it's wrong to say, "Single pa rin." or "In a relationship ako 'eh.". Your love life is not about that, it is about how you feel love. It's about the give and take process of love.

Love is not a status. (Bow!)

(P.S. Whew! Ang hirap mag-english. Ang sarap talaga kapag tagalog pagkakagawa. Baka ito na ang first and last blog ko na english. Hihimatayin na ako!)

Ako Mismo

Astig 'yung commercial ng "Ako Mismo". Bukod sa maganda si Maxene Magalona (Primary na dahilan kung bakit gusto ko 'yun.), madami silang sinabi na kailangan ng bansa para umunlad. Pagkakaisa, pagiging tapat sa gawain, pagiging mabuti sa kapwa, kawalan ng corruption, at blah blah blah. (Sana pala kinabisado ko 'no?)

Binisita ko 'yung site ng "Ako Mismo". May message 'dun na parang intro sa site. Medyo nagustuhan ko 'yung mga nakalagay 'dun.

Ang pinakamalaking problema ng Pilipinas ay hindi kahirapan, katiwalian, o kawalan ng kapayapaan kundi ang pagwawalang bahala ng mamamayan. Simulan mo ang pagkilos tungo sa muling pagbangon ng Pilipinas. Maliit man o malaki, ikaw mismo ang magsabi kung ano ang gagawin mo.

Pagkatapos nyan, lalabas 'yung picture ni Ely Buendia tapos ilalagay mo sa gilid "Ako mismo ___________.".

Sabi ng "manager" ko, siya daw mismo 'eh lilinisin ang ilog Pasig. (Kayanin kaya niya 'yun magisa? Samahan ko kaya siya? 'Wag na lang siguro, hahanap na lang ako ng mas madaling gawain.)

Kung para saan 'yung commercial, ewan ko. Pero maganda naman siya. (Si Maxene!) Gusto ko 'yung part ni Chris Tiu, "Ako mismo, mamahalin ang mga lasalista.". Ibig niyang sabihin 'eh inspite of the rivalry (Ayan na! English!) between Ateneo (his school) and La Salle 'eh handa daw siyang maging friendly sa kanila.

Ako, ewan ko kung anong magagawa ko para sa Pilipinas. (Kung sa sarili ko nga 'di ko alam 'eh, sa Pilipinas pa kaya?) Pero lahat tayo dapat kumilos para sa bansa natin. Dapat tayong magkaisa para umunlad ang Pilipinas. (Kahit konti lang.) Lahat tayo may responsibilidad.

Kaya ikaw, ano mismo ang gagawin mo?

(Maisama kaya ako 'dun sa commercial 'nun?)

Essence of Blogging

Ang blog kailangan laging TAPAT AT TOTOO!

Ayos ba? Parang pang-balita 'no? 'Yung kanila Mel Tiangco at Mike Enriquez ba. 'Di naman siguro ako kapuso nyan? Don't worry, 'di naman talaga ako nanonood ng balita madalas. (Pwera na lang kapag may bagyo at ibabalitang walang pasok 'eh talagang sabay kong bubuksan ang radyo, TV, at dyaryo.)

Back to the topic.

Sa paggawa ng blog about yourself or kahit na about sa alaga mong aso 'eh dapat totoo, walang labis, at walang kulang. Feeling professional 'no? (Spotlight naman!) Please, 'wag na kayong kumontra! Minsan lang po ito. ("MINSAN" daw 'oh!) Kung gusto mong gumawa ng blog na halos lahat naman 'eh kathang-isip lang at masyadong OA na, ipadala niyo na lang sa mga TV stations at malay mo makagawa ka ng bagong teleserye at sumikat ka pa doon. (May future ka!)

Hindi ako gumagawa ng blog tungkol sa sarili ko na masyadong OA. 'Yung parang sinasabing kasing tapang ko si Andres Bonifacio! Kasing talino ko si Einstein! Kasing bilis ko si The Flash! at magandang lalaki ako na parang si Digdong Dantes. Hindi naman kasi kailangang magpasikat sa blog. Basta nai-share mo ang gusto mong sabihin. Then, be happy with it. Tama na ang kayabangan. (Tigil putukan!)

Ayos mag-blog ng tungkol sa crush mo. (OMG! Ang pogi niya talaga! *Sino siya?*) Ayos lang mag-blog na parang nangangampanya. (Kung ako sa inyo hindi ako magiging corrupt! *Ows? 'Di nga?*) Ayos lang din kahit gawin mong parang diary 'yung blog mo. (Kanina hindi ko napigilan na maglabas ng masamang hangin sa harap ng madaming tao. Kahapon, nakatapak ako ng "floating kikiam". *Eww. Yuck!*)

'Di lang maganda 'eh 'yung nag-blog ka ng about yourself. Tapos, sasabihin mong dyosa ka pero alam naman ng lahat ng nakakakilala sa'yo na puro "Kwentong Barbero" naman ang laman ng blog mo. Oo nga, mahirap humanap ng magbabasa ng mga blog dahil nakakatamad naman talaga. Kaso, may magbabasa nga, puro naman kasinungalingan 'yung laman. (Mukha bang may tinutuligsa ako? Akin na lang 'yun.)

Nagsinungaling ka para lang magmukhang attractive 'yung blog mo? Sayang lang. 'Di na nagmumukhang entertaining ang mga blog na ganyan. Sabihin na nating madaming maaaliw na ibang tao sa'yo. 'Yun 'eh dahil 'di ka nila kilala. 'Eh paano na 'yung mga nakakakilala sa'yo? (Who are you? What are they?)

You're getting better on one side but worse on the other. (OMG! Tama ba grammar ko? Tissue please! *Nosebleed*)

Hindi ako nangaaway. Sinusubukan ko lang na sabihin kung ano ba dapat ang nasa blog. 'Yung mga blog mo about yourself. Lagyan mo lang ng title at characters 'eh may story ka na na hindi talaga tungkol sa'yo. (I'm sure it's another story!)

Let's end it here na muna. It's been almost 1 week na hindi ako gumawa ng blog. Bawi lang ako.

(P.S. Tamaan ang dapat tamaan! Isa lang siya ha! Baka tamaan kayong lahat! *Peace*)

Home Sweet Home

Isa sa mga bagay na gusto ko ngayon. Ang makauwi sa bahay namin. Kasalukuyan akong nandito sa probinsya at medyo bored na. Unang una, wala ang bestfriend ko dito. (Computer ang name niya at nakatira siya sa bahay namin.) Pangalawa, 3days lang kami dito dahil sa kasalang magaganap bukas. Maeenjoy ko pa sana dito kung medyo magtatagal ako. Pangatlo, isa sa mga pinunta ko dito 'eh para magtable tennis. At sa kasamaang palad, hindi ako sinamahan ng pamangkin ko kahapon at kanina naman 'eh nalaman ko na umalispala yung mayari ng bahay sampu ng kanyang buong pamilya. Disaster talaga 'yun para sa akin. (Pakamatay kaya ako? 'Wag na pala, una na kayo.)

Masasabi ko namang maganda ang kinalabasan ng pera na ginastos para ayusin 'yung "bahay ni lola". (Awooo! Pero sa totoo lang 'eh bahay nga ni lola 'yun at pinaniniwalaang may multo 'dun. Creeeeepy!) Malawak ang bahay kahit 'di naman siya two-story tulad nung sa amin. Actually pantay lang ang lawak ng bahay dito at bahay namin. (Paano ko nalaman 'yun? 'Di ko naman sinukat. It's called "estimation". English na naman! Whoa! Sarap!)

Iba pa rin talaga kapag ikaw 'eh nasa sarili mong bahay. Sanay ka sa temperature at humidity 'nun. (Kung sino ang nakakaalam ng meaning nung dalawang salita na 'yun paki e-mail sa akin ASAP.) Sanay ka din sa mga bagay bagay doon. (Bulilit bulilit sanay sa masikip. Kung kumilos kumilos ang liit liit.)

Kung nasa bahay namin siguro ako 'eh kahit nakapikit kaya kong pumunta sa banyo, umakyat para magcomputer, kumain at magpakain ng aso, at kahit gumapang sa sahig. ('Di ko pa nattry lahat n 'yan. They're called examples. ONLY!)

Namimiss ko na ang bahay namin. Ang mga munting ibon na nakatira sa may aircon namin na nagjajamming tuwing umaga. Ang aso kong matanda na. Ang mga poopooo ng aso sa labas ng bahay dahil sa mga askal. Ang ingay ng mga nagttsismisan, at higit sa lahat 'eh yung computer ko na siguradong yayakapin ako paguwi ko kung tao siya. (I'll kiss him too.)

Masarap tumira sa ibang bahay. Masarap mamasyal. Masarap mapunta sa ibang lugar. Pero sa huli wala pa ring tatalo sa Alaska Condensada! (WTF!) I mean sa sariling bahay pala.

Home Sweet Home!

Level Up!

Level up! 'Yan yung pinakamagandang time sa paglalaro ng iba't ibang computer games. Eto yung part kung saan 'eh mas lumakas yung character mo. Kumapal ang buhay, lumakas ang damage, magkaroon ng bagong skills, lumaban sa mas malalakas, at magpalit ng mas bonggang damit. (Bongga! WTF!)

Sa mga online games ang pinakamadalas na naglelevel up na characters dahil madalas 'eh MMORPG ang mga 'yun. Hindi tulad ng Counter-Strike na hindi mo kailangan i-palevel. (Kung naglelevel sila kaya 'yun, ano ang mangyayari? Magiging drug lord ang terrorist at magiging Chief of Police ang Anti-terrorist?) Dahil sa kagustuhan at pangangailangan naman ng mga manlalaro sa baril-barilan games 'eh nagkaroon na din ngayon ng online games like Warrock at Special Force. (Pangangailangan? Bakit nakakabusog ba 'yun tulad ng pagkain?)

Kahit mga larong 'di nangangailangan ng internet connection nagkaroon na din ng level up system tulad ng DOTA. 'Eto yung larong pinakasikat sa mga taong mahilig pumatay (First Blood!) at magpalaki ng mga halimaw (Owning!). Halos lahat kasi ng character na pwede mong gamitin dyan 'eh halimaw at hindi masyadong maayos ang itsura. Kalansay (Clinkz), demonyo (Lucifer), tikbalang (Bradwarden), puno (Rooftrellen), at panda (Mangix). (Halata bang wala akong alam sa DOTA? *Galing lang yan sa guide*) 'Yan yung mga maaabutan mo na character 'dun. Dahilan kung bakit 'di ko minahal ang DOTA. (Minahal? Ano 'yan babae?)

Sa tinagal-tagal kong gumagamit ng computer sa buhay ko. Minahal ko ang paglalaro ng online games. Simula Ragnarok (PH at Private Server), RF, Warrock, SF,  Wonderland, O2Jam, Audition, Freestyle, hanggang sa pinakamamahal kong FlyFF! (Tinuring kong parang babae 'yan kaya alagang-alaga ang mga account ko dyan.) Madami pa akong natry na laro kaso yung iba 'eh limot ko na yung pangalan.

Madami akong natutunan sa paglalaro ng mga 'yan.'Eto ang ilan.

*Natuto ako ng iba't ibang klase ng mga desserts. (Mga drops ng monsters sa FlyFF. Diabetic na siguro yung character ko kung tunay na buhay 'yun.)

*Natuto akong pahalagahan ang pera. (Nag-iipon para pangbili ng card pang-load sa Ragna!)

*Natuto ako ng mga imposibleng moves sa basketball court. (Mga moves sa freestyle na kahit si Jordan 'eh sure na hindi kaya.)

*Natutong dumapa kapag binabaril ka at kailangan mong gamutin ang sarili mo. (Warrock 'yan at madalas akong 'di na nakakatayo mula sa pagdapa dahil patay na ako bago pa ako gumaling.)

*Natuto akong mag-design ng bahay. (Uso kasi ang furnitures sa Wonderland kaya medyo masikip ang bahay ko. *Mayaman kasi ako. Nyahaha*)

'Eto nga pala 'yun dictionary para sa mga hindi alam kung ano ang pinagsasabi ko.

MMORPG = Massively Multiplayer Online Role Playing Game (*nosebleed*)

DOTA = Defense Of The Ancients

EB = Event ng ibang online games kung saan magkikita ang mga players sa isang lugar para sa mga games at announcements. (i.e., Mall)

OL = Online (Pauso lang 'yan nung iba.)

Pwede na siguro yan na dictionary para dito. For more questions, ask my manager. (Mas adik sa akin 'yun!)

Madami akong nakilala dahil lang sa paglalaro. Madaming akong naging bagong kaibigan, EB na pinuntahan, pagtitipid na kinailangan, bagay na pinagkaabalahan, mga items na ginastusan, at mga pet na namamatay agad.

At last, dumating na yata ang araw na ihihinto ko na ang paglalaro. Retirement day na. At 'yun 'eh ngayon na. (As in. Now na!) Medyo napagisipan ko kasi kanina (Kanina lang? OMG!) na medyo matagal ang nawawalang oras sa buhay ko dahil sa paglalaro ng OL games. (Saan kaya napupunta 'yung mga oras na 'yun?) Kaya 'eto ang blog ko for today. Online gaming retirement blog. (Kanino na lang items ko? *'Wag kayo masyado umasa. Iiwan ko lang 'yun at baka magbago isip ko after some time.*)

Masarap maglaro, masarap magpalevel, pero minsan kailangan huminto at gawin ang mga bagay na mas importante. Tama na, tayo na't mag log-out. May gagawin ka pa sa baba. (Kung nasa 2nd floor ka ng bahay niyo tulad ko.)

Salamat sa experience!

(P.S. Goodbye OL Games na nga ba?)

Physical Education

Bukod sa break(2nd choice) at uwian(1st choice), 'eto yung 3rd sa paborito kong part ng pag-aaral at pag pasok. Ang walang kamatayang physical education. Simula pre-school hanggang college meron nyan.

Sa elementary, yan yung time kung saan pwede kang maglaro ng kahit anong laro na alam mo. (Kung hindi naman nakabase sa book yung teacher mo.) Pipili ka lang kung saan ang "forte" (FTW! English!) mo. Text, jolen, pogs, chinese garter, 5-10s, sipa, ice ice water, sapakan, asaran, balyahan, sampalan, o kahit sabunutan. (Sumpak na ang gagamitin mo kapag mataas na ang experience mo sa mga 'yan.)

Sa high school medyo iba na ang ginagawa ng mga estudyante. Madalas 'eh gumagamit na sila ng libro kaya ang madalas na P.E. 'eh sayaw at exercise. Pero kapag swerte ka at hindi pa rin gumagamit ng book si ma'am/sir 'eh malaya ka ding gawin ang gusto mo. Mag kulot ng buhok, manalamin, mag-nail cutter, manligaw sa crush, magsugal, at maglaro ng kung anu-ano. (Ano ba madalas laruin ng boys kapag HS na? Hmmm.)

Sa college, pareho din nung sa high school pero siguradong hindi ka na pwedeng maging happy-go-lucky dito dahil madalas 'eh madaming ginagawa pag-P.E..

Last school year, (4th yr HS ako.) napakasaya ko tuwing P.E.. Walang ginagawa ang buong klase namin. (Halos lahat kasi sa amin 'eh varsity. Sporty kasi kami 'eh!) Kaming mga boys 'eh nagpapapawis sa table tennis ('Di required sa amin 'yun. Bisyo lang.) at yung mga babae 'eh nagpapalamig sa airconditioned classroom namin. (Sosyal!) Laking pasasalamat ko kay Bro nung mga panahong 'yun.

PERO! Dumating na ang araw na nagtanggal ng mga happy moments ng P.E. para sa akin. 4th yr, 4th grading, 1st time. Nagbago ang ihip ng hangin kasabay ng anunsyo na nagbago na daw ang P.E.. Swimming na daw. FTW na sana. Kaso kapag nasa pool ako 'eh para akong barya na hindi nakakalutang sa tubig. OMG! 'Di ako marunong lumangoy. Paano na ako at ang sporty image ko? (WTF!) Once a week ang P.E.. Nagkaron kami ng 2months na ganun. 8x na P.E.! Paano na ako? Swerte at madalas may event ang magiting kong school kaya nabawasan ng ilang weeks ang P.E.. (Ang pesteng P.E.!) Wala akong ginawang activity 'dun sa subject na 'yun. Naging mahirap ang sitwasyon ko. SHS pa naman akong naturingan. Tapos babagsak sa P.E.? OMG! Pinipilit ko namang gawin ang kaya ko, pero ganoon talaga ang kinalalabasan, lulubog ng at lulubog na parang bato. Dumating 'yung finals. Patay! 'Di ako lumangoy. Kasama ng iba kong kaklase 'eh humingi kami ng extra na week. Approved kami!

NGUNIT, SUBALIT, DATAPWAT, dumating ang the day before tomorrow. (Tomorrow is the day of my life! Finals naming mga natira!) Nakita namin si sir sa may lobby. Ginreet pa namin siya at sinabihan na "Sir! Bukas ha! Paturo muna kami!" tapos sumagot siya. Dineclare daw ni Madame Director na wala nang P.E.. OMG! Patay ang grade ko! (Ginreet pa naman kita ng good afternoon tapos 'eto lang ang igaganti mo?)

Depressed, tired, at suicidal na siguro ako nung mga panahon na 'yun. (OA!) Pinalipas ko na lang. Graduating ako, may mga grades na 90+ pero magkakaroon ng isang palakol. (70) Masakit pero kailangan tanggapin. Bata pa ako at 'di ako handa na kumuha ng lubid at isampay ang sarili sa hagdan. Namuhay ako ng payapa hanggang sa dumating ang oras ng kuhaan ng card.

"YAHOOOOOOOOOOOOOOOOO!" Sigaw ng puso kong patumbling-tumbling sa tuwa. Nakakuha ako ng 95 sa P.E.! Isang himala, mirakulo, senakulo, sira ulo. Salamat sa teacher ko at mukhang nakita naman niya ang pagsisikap kong 'wag malunod sa pool dahil mas pinili na lang niyang mag darts at magbunutan para sa grade ko. (Saan kaya niya nakuha 'yung 95 na nakasulat doon?)

Graduate na ako last March. Walang palakol. Success! Salamat kay sir! Mwah! Utang ko sa'yo ang pananatiling maganda ng card ko hanggang sa huli. Ang bait mo! (Sana kunin ka na ni Lord! Jokes!)

Ayan. 'Yan ang kwento ng P.E. ko. Dito na muna. Bakasyon pa kasi at walang P.E. kapag bakasyon.

(P.S. 'Eto ang topic ko ngayon dahil tribute ito sa Social Dance na P.E. ng "manager" ko sa papasukan niyang University! Goodluck! Giling na!)