Friday, September 25, 2009

I'm Not Unlucky, They're Just Lucky

Unang una, gets niyo ba yung title?

Kung oo, buti naman.

Kung hindi,
.
.
.
OK.

Iku-kwento ko lang yung nangyari sa amin (Ako=bida, pamangkin ko, mamang driver, and fellow passengers) kagabi.
Ganito kasi yun.
Birthday ng pamangkin ko kahapon. (Share ko lang din, walang kinalaman 'to sa kwento ko.)
Dumalaw ang isang relative sa bahay namin nung hapon. Medyo may katandaan na siya. Syempre, as usual, kwentuhan ang mga elder sa bahay namin at ako e busy sa paglilibot sa internet. Nung gumabi na, uuwi na si relative at in-interrogate ako ng tita ko kung alin ang gusto ko. Maghuhugas ng plato o ihahatid si relative sa Petron? (Petron=6km away from my computer.) Malas!
Sa sobrang sipag ko kahapon e wala akong pinili sa dalawa. Dahil dun e automatic na tuloy na ako na ang maghuhugas. Nakakatamad kasing pumunta sa malayo at maghatid ng bisita. Ang lungkot kasi pag pa-wui ka na. You're all alone. Kaya ayun, pinasa kay pamangkin ang misyon na maghatid kay relative. At syempre iniwan ko ang mga plato at join na ako na maghahatid. Ayoko din naman kasing kausapin ang mga plato lalo na't madami kami kagabi sa bahay.

Ayan! Let the journey begin. Madilim na kalsada, may mga tambay, at walang ilaw dahil nagtitipid ata ang kabilang baranggay. Sumakay na kami ng (limousine) jeep. Syempre kailangan kong i-entertain ang banyaga sa lugar namin. Tinanong niya ako kung saan ako nag-aaral, anong kurso ang kinukuha ko, at kung anong year ko na. Sumagot naman ako na parang batang bibo. Sa la salle po, accountancy, 1st year. Sabi niya, ahhh. Sabi ko naman, oooh. Tinuro ko sa kanya ang DLSU-D at tiningnan naman niya ito na parang nagfield trip lang.

Dumaan na kami ng EAC. (Bilis 'no? 'Di mo alng napansin kasi ang bagal mo magbasa!) At syempre, dumating na kami sa Petron. Tinanong namin si relative kung anong bus ang sasakyan niya dahil kami ang papara. Nagulantang ako sa sagot niya. Sabi niya, "di ko alam". (Muntik ko nang sabihin, "Ah ganun? OK iwan ka na namin.") Malas na naman! Mabuti at 'di nagpanic ang pamangkin ko at tinanong kung saan ba siya pupunta. Sinabi ni relative kung saan at nanghula pa kami ng bus na dapat niyang sakyan.

After 100years, nakasakay na si relative at pauwi na kami. Walang ilaw sa kalye, nakakatakot pa yung lalaki sa gilid na pilay dahil baka robot pala siya na gustong sakupin ang buong mundo, o baka mutant siya na kayang magpatubo ng paa. Basta! Imahinasyon ko lang yan.

Sumakay kami ng jeep after another 100years. Payapa kaming naglalakbay pabalik sa bahay nang biglang may pumara. 'Di pa nakakahinto ng maayos yung jeep eh malayo na yung bumaba. 1-2-3 pala siya. 'Di nagbayad. E napagbuntunan yung mga kasam nung tumakbo, medyo nagkainitan sa loob ng jeep. Binayaran na lang nung kasama niya yung nangloko. Malas si manong.

Intersection na, may lasing na may hawak na kutsilyo sa gitna ng kalsada. E yung driver namin, nalibang na tingnan yung lasing, jeep tuloy namin ang hinabol! Malas na naman! Natakot yung mga pasaherong babae at lumagpas yung nagpapara dahil na-trauma silang lahat. Malas na naman!

Malas pala talaga si manong driver simula pa nung umaga. Nanakawan siya ng 300 ng harap harapan sa jeep niya. (Kwento nung babaeng pasahero na nasa harap.) Tapos tinakbuhan pa ng lalaki na 'di nagbayad, tapos hinabol pa ng saksak ng lasing.

Narinig pa nga yata si manong na nagsabing,"Tama na. Ayoko na. Please! Lubayan mo ako kamalasan!".

Ayan! Tatlo na lang kami na pasahero. Ako, pamangkin ko, yung kasama nung nag-123. Nagpara yung lalaki na parang nakikipagusap sa ibon. Yung whistle na pahigop instead na palabas ang hangin. Tapos tuloy-tuloy pa rin yung jeep sa andar kaya napatalon ng 'di oras yung lalaki. Malas na naman si manong! Nagalit yung lalaki tapos lumapit sa jeep.

Sabi niya, "PI mo! Gusto mo ba akong patayin? May humps dun oh!".
Sabi ni manong, "'Di pa kasi humihinto, tumalon ka na."
Sabi ulit nung lalaki, "E g*g* ka pala e! Gusto mong 'di ka na makadaan dito?"
(Sa isip ko lang, lalagyan kaya ni kuya ng barricade yung daanan para di na makadaan si manong driver?)
Ayun! Natapos ang usapan nung sipain ni kuya yung jeep ng full force.

After 3days, dumating na kami sa bahay.

Ayan. Share ko lang. All I can say is, 'di kami malas ni manong. Swerte lang ang mga kaaway namin. (Bwahahaha!)

Monday, September 21, 2009

Story Of A Creative Mind #2

In a foreign land on the east, there lived a family of assassins who became rich because of their job. Their family members are on the top list of the most wanted. They live in a place where nobody dares to go.

It has been five generations until the family became so tired of their lives as assassins. They planned to give up their wealth and live normally so they set a day in which they will leave and travel in a place that no one knows them.

On the night before they leave, the army attacked their place and were asked to kill the whole family. The family can easily kill their enemies but they preferred not to fight. The Commander of the army, looking for glory, ordered his men to kill the assassins. There was bloodshed. They killed everyone in the family. Men, women, old, and young. They killed them all even they did not fight back.

After the incident, the commander was promoted because he had defeated and killed the whole family of assassins. It was not true because there was no battle that happened...it was a massacre.

Despite of what happened, no one knows that there was a child who survived.

He remembered what happened during that night and what his mother said to him.

"My son, we were being killed by those who dislike us. Forgive them and live far from them. Live for us. Do what was planned by our family. Do what you want.  I'm always here for you."

His mother was shot at the back and was killed. He cannot express himself. He didn't cry. He doesn't know what to do. And he hide behind the body of his beloved mother.

He was the only survivor among his relatives. He grew up alone and hide his true identity. He learned to live normally with other people. He followed what his mother told him.

After ten years, he saw the commander and the sad memories came back. He was very confused. He shook his head and said that he should forgive him.

In the end, he left the commander.

He left him dying in pain.

Before he left, he utter these words to the commander.

"I have forgiven you as what my mother told me before you killed her. But she also told me to do what I want to do. Since that day, all I want is to fulfill what my mother told me and to kill someone. And that's why you are here."

Friday, September 18, 2009

Value

A well known speaker started off his seminar by holding up a $20 bill. In the room of 200, he asked, "Who would like this $20 bill?"

Hands started going up.

He said, "I am going to give this $20 to one of you but first, let me do this." He proceeded to crumple the dollar bill up.

He then asked, "Who still wants it?"

Still the hands were up in the air.

"Well," he replied, "What if I do this?" And he dropped it on the ground and started to grind it into the floor with his shoe.

He picked it up, now all crumpled and dirty. "Now who still wants it?" Still the hands went into the air.

"My friends, you have all learned a very valuable lesson. No matter what I did to the money, you still wanted it because it did not decrease in value. It was still worth $20."



Many times in our lives, we are dropped, crumpled, and ground into the dirt by the decisions we make and the circumstances that come our way.



We feel as though we are worthless. But no matter what has happened or what will happen, you will never lose your value. You are special - Don't ever forget it!

From Indian Child's Site

Stories From The Web

Dito ko ipopost yung mga stories na inspirational galing sa web para mai-share ko naman sa inyo and at the same time eh maging active ang blog ko.

Sunday, September 6, 2009

The Hero In Me

Kwentuhang superheroes muna tayo. Kakabasa ko lang ng blog ng kaklase ko tungkol sa isang kabayanihan. Kaso, 'di siya superhero. Tao siya. Tulad mo, tulad ko, tulad nating lahat. Maliban na lang kung anong turing mo sa sarili mo.

Kung papipiliin ka, sinong gusto mong maging? The Flash, Superman, Batman, Wonder Woman, Pacman, Inuman, at ano pa man. Many to choose from sila at iba't iba pa ang powers. From speed, super lakas, super talino, humahabang kuko, mind control, weather control, weather forecast, el niño, la niña, hanggang sa x-ray vision na sa damit lang tatagos kapag ginamit sa tao.

Sino nga ba ang nakaisip sa mga ito? At ano namang klaseng utak ang meron siya at 'yun pa ang naisip niya at hindi na lang drama at telenovela?

According to the information na nakuha ko sa internet, isang superhero na nagngangalang Mandrake the Magician ang unang nagpakita ng symptoms ng pagiging superhero. Ang powers daw niya eh "make people believe anything, simply by gesturing hypnotically". Sa madaling sabi sa tagalog, magaling siyang manguto. Gawa siya ng malikhaing utak ni Lee Falk. Nagustuhan lang ni Lee Falk na gumawa ng comics dahil fascinated daw siya sa mga myths and legends. (Readers: Ahh. Ganoon pala yun!)

Nga pala, hindi superheroes sila King Arthur, Jose Rizal, Tarzan, at si Tweety Bird ha! Ang superhero ay isang fictional character na may kakaibang powers na nakakatulong sa ibang tao.

Sa ngayon, tingin niyo kailangan natin ng superheroes? Syempre oo. Pero malas niyo lang dahil wala namang ganito sa tunay na buhay. Kung gusto niyo upahan niyo si Mang Jose na parang si Daimos din.

Dahil wala tayong superheroes sa mundong ito, tayo na din dapat ang tumulong sa mga nangangailangan. Sa madaling sabi na naman, gayahin niyo ako. Tumutulong sa nangangailangan! 'Pag pera ang usapan, hanapin niyo lang ako. Tingnan natin kung makikita niyo ako.

Kahit sa konting tulong lang eh at least 'di ba. May naiambag ka sa lipunan. Hindi yung tulad ng kwento sa isang discussion namin.

Here's the story:

May matanda na tatawid ng highway.
Nakita mo siya na mabagal maglakad at mabibilis ang sasakyan sa highway.
Ako: Tumatawid si tatang, ang bagal niya, baka masagasaan siya.
('Di mo tinulungan.)
(Dumadaan ang mga mabibilis na sasakyan.)
Ako: Naku! Ang bibilis ng mga sasakyan, baka masagasaan siya.
('Di mo pa rin tinulungan.)
(Malapit nang mabangga si tatang.)
Ako: Ayan na! Baka masagasaan na siya.
(Kanina ka pa isp ng isp na tutulungan mo siya pero 'di ka gumagalaw.)
Blaaagh!
(Nasagasaan si tatang.)
Ako: Ayan! Sabi na nga ba eh, masasagasaan siya.
THE END

Kung buhay daw siguro si tatang at nakita niya ang mga ginawa mo eh malamang ginilitan ka na niya ng leeg at sasabihing,
"PI mo! Puro comment ka lang pero 'di mo ko tinulungan! PI mo! Mamatay ka na!".

Ayan! That's the problem na. Kapag may nangangailangan, dun tayo wala. Ang saklap sa buhay ng ganoon. Ako, aaminin ko, hindi ako super helpful. Pero kung magbubuhat lang naman eh okay lang sa akin. (Mga bagay na hindi bibigat sa isang kilo.) The point is, tao tayo, tao ang nangangailangan. Kung hayop nga nagtutulungan eh, tayo pa kaya. So, what are you waiting for? Be a hero on your own little way.

(P.S. Tribute sa loyal na lalaki na nagligtas sa tita ng classmate ko. Pagaling ka bro!)

Tuesday, September 1, 2009

Story Of A Creative Mind #1

As I stared out of my window, I saw the sky and the clouds floating as if everything's okay. I went out and looked at my surrounding. Grassland, mountain, river, rice fields. They look so peaceful as if there's nothing to worry. I hear the rustling of the leaves as they sway with the wind. The sweetness of every fruit, the smell of the flowers, the warmth of the sunlight. What a wonderful world is it! Everything you need is given to you by nature. There's nothing more that I can wish for.

Kriiiiing! Kriiiing!

I woke up. Everything was just a dream. No plants, no trees, no clouds and no mountains.  As I stood up and stared at my window, I saw smokes, the darkness of the clouds that as if there'll be no tomorrow.

It's just another day. I am the owner of that factory. I turned around and saw my briefcase full of checks. I have money, I have all the fame, but as I remember my dream I felt that I don't have anything.

As I go down to eat breakfast, I saw a painting in the hallway. A painting of a farm, river, clouds that I dreamt of last night. It was all there. Suddenly, a letter fell from the painting.

The letter says,

"When I grow up, I want to go to a place like this. I'll give everything I own just to be on this place. Nothing can match the beauty of nature. I'll live in a place like this.."

Tears fell from my eyes. It was I who painted this. It was I who promised myself to live in a place where I can be one with the nature. But now, I live in a place like hell. A place of dirt. A place where there is only darkness. A place where even a strand of grass is nowhere to be found. Now I can say to myself, "Where is the kid who painted this?".

I'm sorry little kid. I failed you. It's too late.

P.S. Pasensya na po at natagalan ang pag-post ko nito. May mali po kasi sa grammar at yung magcocorrect sana 'eh palpak ang e-mail kaya natagalan. Kung may mali pa po, sabihin niyo lang. Thanks!

Story Of A Creative Mind

Dahil wala akong magawa ngayon, susubukan kong gumawa ng mga kwentong kathang-isip lamang. Try ko lang naman kung 'di ako mamemental block. Malay niyo, matalo ko pa ang kwento ni Snow White at magkaroon ng movie tulad ng Shrek ang kwento ko. Bali, introduction lang to. Basahin niyo na lang yung mga sumunod dito. Nga pala. Lahat ng kwento dito ay original. Yung mga may pagkakahawig eh 'di po sinasadya ng may akda.