Status: Single

A simple SMS message that i have read.

So what if you're single?

commited?

or exclusively dating?

at the end of the day, it won't really matter coz..

love is not a status.

Many of us think that if we're in a relationship, we tend to stop meeting other people to prevent our girlfriends/boyfriends to think malicious about us. Being a two-timer, playboy, or playgirl.

It is right to prevent a mutual relationship with others but we should also have a bit of freedom and space between our mates. We may have new friends or pals. (But not another girlfriend.)

In love, we are given trust to believe in our partner. Trust that even if she's away you aren't thinking of her dating with some other man aside from you. (Why do I hear a male voice whenever I talk to her on phone?) Love is a feeling that we share and cherish in our hearts. It's our duty to love and to be loved. Love is having unity between two different persons like helping one another. (How about making love with each other? WTF!)

If we're asked about our love life I think that it's wrong to say, "Single pa rin." or "In a relationship ako 'eh.". Your love life is not about that, it is about how you feel love. It's about the give and take process of love.

Love is not a status. (Bow!)

(P.S. Whew! Ang hirap mag-english. Ang sarap talaga kapag tagalog pagkakagawa. Baka ito na ang first and last blog ko na english. Hihimatayin na ako!)

Ako Mismo

Astig 'yung commercial ng "Ako Mismo". Bukod sa maganda si Maxene Magalona (Primary na dahilan kung bakit gusto ko 'yun.), madami silang sinabi na kailangan ng bansa para umunlad. Pagkakaisa, pagiging tapat sa gawain, pagiging mabuti sa kapwa, kawalan ng corruption, at blah blah blah. (Sana pala kinabisado ko 'no?)

Binisita ko 'yung site ng "Ako Mismo". May message 'dun na parang intro sa site. Medyo nagustuhan ko 'yung mga nakalagay 'dun.

Ang pinakamalaking problema ng Pilipinas ay hindi kahirapan, katiwalian, o kawalan ng kapayapaan kundi ang pagwawalang bahala ng mamamayan. Simulan mo ang pagkilos tungo sa muling pagbangon ng Pilipinas. Maliit man o malaki, ikaw mismo ang magsabi kung ano ang gagawin mo.

Pagkatapos nyan, lalabas 'yung picture ni Ely Buendia tapos ilalagay mo sa gilid "Ako mismo ___________.".

Sabi ng "manager" ko, siya daw mismo 'eh lilinisin ang ilog Pasig. (Kayanin kaya niya 'yun magisa? Samahan ko kaya siya? 'Wag na lang siguro, hahanap na lang ako ng mas madaling gawain.)

Kung para saan 'yung commercial, ewan ko. Pero maganda naman siya. (Si Maxene!) Gusto ko 'yung part ni Chris Tiu, "Ako mismo, mamahalin ang mga lasalista.". Ibig niyang sabihin 'eh inspite of the rivalry (Ayan na! English!) between Ateneo (his school) and La Salle 'eh handa daw siyang maging friendly sa kanila.

Ako, ewan ko kung anong magagawa ko para sa Pilipinas. (Kung sa sarili ko nga 'di ko alam 'eh, sa Pilipinas pa kaya?) Pero lahat tayo dapat kumilos para sa bansa natin. Dapat tayong magkaisa para umunlad ang Pilipinas. (Kahit konti lang.) Lahat tayo may responsibilidad.

Kaya ikaw, ano mismo ang gagawin mo?

(Maisama kaya ako 'dun sa commercial 'nun?)

Essence of Blogging

Ang blog kailangan laging TAPAT AT TOTOO!

Ayos ba? Parang pang-balita 'no? 'Yung kanila Mel Tiangco at Mike Enriquez ba. 'Di naman siguro ako kapuso nyan? Don't worry, 'di naman talaga ako nanonood ng balita madalas. (Pwera na lang kapag may bagyo at ibabalitang walang pasok 'eh talagang sabay kong bubuksan ang radyo, TV, at dyaryo.)

Back to the topic.

Sa paggawa ng blog about yourself or kahit na about sa alaga mong aso 'eh dapat totoo, walang labis, at walang kulang. Feeling professional 'no? (Spotlight naman!) Please, 'wag na kayong kumontra! Minsan lang po ito. ("MINSAN" daw 'oh!) Kung gusto mong gumawa ng blog na halos lahat naman 'eh kathang-isip lang at masyadong OA na, ipadala niyo na lang sa mga TV stations at malay mo makagawa ka ng bagong teleserye at sumikat ka pa doon. (May future ka!)

Hindi ako gumagawa ng blog tungkol sa sarili ko na masyadong OA. 'Yung parang sinasabing kasing tapang ko si Andres Bonifacio! Kasing talino ko si Einstein! Kasing bilis ko si The Flash! at magandang lalaki ako na parang si Digdong Dantes. Hindi naman kasi kailangang magpasikat sa blog. Basta nai-share mo ang gusto mong sabihin. Then, be happy with it. Tama na ang kayabangan. (Tigil putukan!)

Ayos mag-blog ng tungkol sa crush mo. (OMG! Ang pogi niya talaga! *Sino siya?*) Ayos lang mag-blog na parang nangangampanya. (Kung ako sa inyo hindi ako magiging corrupt! *Ows? 'Di nga?*) Ayos lang din kahit gawin mong parang diary 'yung blog mo. (Kanina hindi ko napigilan na maglabas ng masamang hangin sa harap ng madaming tao. Kahapon, nakatapak ako ng "floating kikiam". *Eww. Yuck!*)

'Di lang maganda 'eh 'yung nag-blog ka ng about yourself. Tapos, sasabihin mong dyosa ka pero alam naman ng lahat ng nakakakilala sa'yo na puro "Kwentong Barbero" naman ang laman ng blog mo. Oo nga, mahirap humanap ng magbabasa ng mga blog dahil nakakatamad naman talaga. Kaso, may magbabasa nga, puro naman kasinungalingan 'yung laman. (Mukha bang may tinutuligsa ako? Akin na lang 'yun.)

Nagsinungaling ka para lang magmukhang attractive 'yung blog mo? Sayang lang. 'Di na nagmumukhang entertaining ang mga blog na ganyan. Sabihin na nating madaming maaaliw na ibang tao sa'yo. 'Yun 'eh dahil 'di ka nila kilala. 'Eh paano na 'yung mga nakakakilala sa'yo? (Who are you? What are they?)

You're getting better on one side but worse on the other. (OMG! Tama ba grammar ko? Tissue please! *Nosebleed*)

Hindi ako nangaaway. Sinusubukan ko lang na sabihin kung ano ba dapat ang nasa blog. 'Yung mga blog mo about yourself. Lagyan mo lang ng title at characters 'eh may story ka na na hindi talaga tungkol sa'yo. (I'm sure it's another story!)

Let's end it here na muna. It's been almost 1 week na hindi ako gumawa ng blog. Bawi lang ako.

(P.S. Tamaan ang dapat tamaan! Isa lang siya ha! Baka tamaan kayong lahat! *Peace*)

Home Sweet Home

Isa sa mga bagay na gusto ko ngayon. Ang makauwi sa bahay namin. Kasalukuyan akong nandito sa probinsya at medyo bored na. Unang una, wala ang bestfriend ko dito. (Computer ang name niya at nakatira siya sa bahay namin.) Pangalawa, 3days lang kami dito dahil sa kasalang magaganap bukas. Maeenjoy ko pa sana dito kung medyo magtatagal ako. Pangatlo, isa sa mga pinunta ko dito 'eh para magtable tennis. At sa kasamaang palad, hindi ako sinamahan ng pamangkin ko kahapon at kanina naman 'eh nalaman ko na umalispala yung mayari ng bahay sampu ng kanyang buong pamilya. Disaster talaga 'yun para sa akin. (Pakamatay kaya ako? 'Wag na pala, una na kayo.)

Masasabi ko namang maganda ang kinalabasan ng pera na ginastos para ayusin 'yung "bahay ni lola". (Awooo! Pero sa totoo lang 'eh bahay nga ni lola 'yun at pinaniniwalaang may multo 'dun. Creeeeepy!) Malawak ang bahay kahit 'di naman siya two-story tulad nung sa amin. Actually pantay lang ang lawak ng bahay dito at bahay namin. (Paano ko nalaman 'yun? 'Di ko naman sinukat. It's called "estimation". English na naman! Whoa! Sarap!)

Iba pa rin talaga kapag ikaw 'eh nasa sarili mong bahay. Sanay ka sa temperature at humidity 'nun. (Kung sino ang nakakaalam ng meaning nung dalawang salita na 'yun paki e-mail sa akin ASAP.) Sanay ka din sa mga bagay bagay doon. (Bulilit bulilit sanay sa masikip. Kung kumilos kumilos ang liit liit.)

Kung nasa bahay namin siguro ako 'eh kahit nakapikit kaya kong pumunta sa banyo, umakyat para magcomputer, kumain at magpakain ng aso, at kahit gumapang sa sahig. ('Di ko pa nattry lahat n 'yan. They're called examples. ONLY!)

Namimiss ko na ang bahay namin. Ang mga munting ibon na nakatira sa may aircon namin na nagjajamming tuwing umaga. Ang aso kong matanda na. Ang mga poopooo ng aso sa labas ng bahay dahil sa mga askal. Ang ingay ng mga nagttsismisan, at higit sa lahat 'eh yung computer ko na siguradong yayakapin ako paguwi ko kung tao siya. (I'll kiss him too.)

Masarap tumira sa ibang bahay. Masarap mamasyal. Masarap mapunta sa ibang lugar. Pero sa huli wala pa ring tatalo sa Alaska Condensada! (WTF!) I mean sa sariling bahay pala.

Home Sweet Home!

Level Up!

Level up! 'Yan yung pinakamagandang time sa paglalaro ng iba't ibang computer games. Eto yung part kung saan 'eh mas lumakas yung character mo. Kumapal ang buhay, lumakas ang damage, magkaroon ng bagong skills, lumaban sa mas malalakas, at magpalit ng mas bonggang damit. (Bongga! WTF!)

Sa mga online games ang pinakamadalas na naglelevel up na characters dahil madalas 'eh MMORPG ang mga 'yun. Hindi tulad ng Counter-Strike na hindi mo kailangan i-palevel. (Kung naglelevel sila kaya 'yun, ano ang mangyayari? Magiging drug lord ang terrorist at magiging Chief of Police ang Anti-terrorist?) Dahil sa kagustuhan at pangangailangan naman ng mga manlalaro sa baril-barilan games 'eh nagkaroon na din ngayon ng online games like Warrock at Special Force. (Pangangailangan? Bakit nakakabusog ba 'yun tulad ng pagkain?)

Kahit mga larong 'di nangangailangan ng internet connection nagkaroon na din ng level up system tulad ng DOTA. 'Eto yung larong pinakasikat sa mga taong mahilig pumatay (First Blood!) at magpalaki ng mga halimaw (Owning!). Halos lahat kasi ng character na pwede mong gamitin dyan 'eh halimaw at hindi masyadong maayos ang itsura. Kalansay (Clinkz), demonyo (Lucifer), tikbalang (Bradwarden), puno (Rooftrellen), at panda (Mangix). (Halata bang wala akong alam sa DOTA? *Galing lang yan sa guide*) 'Yan yung mga maaabutan mo na character 'dun. Dahilan kung bakit 'di ko minahal ang DOTA. (Minahal? Ano 'yan babae?)

Sa tinagal-tagal kong gumagamit ng computer sa buhay ko. Minahal ko ang paglalaro ng online games. Simula Ragnarok (PH at Private Server), RF, Warrock, SF,  Wonderland, O2Jam, Audition, Freestyle, hanggang sa pinakamamahal kong FlyFF! (Tinuring kong parang babae 'yan kaya alagang-alaga ang mga account ko dyan.) Madami pa akong natry na laro kaso yung iba 'eh limot ko na yung pangalan.

Madami akong natutunan sa paglalaro ng mga 'yan.'Eto ang ilan.

*Natuto ako ng iba't ibang klase ng mga desserts. (Mga drops ng monsters sa FlyFF. Diabetic na siguro yung character ko kung tunay na buhay 'yun.)

*Natuto akong pahalagahan ang pera. (Nag-iipon para pangbili ng card pang-load sa Ragna!)

*Natuto ako ng mga imposibleng moves sa basketball court. (Mga moves sa freestyle na kahit si Jordan 'eh sure na hindi kaya.)

*Natutong dumapa kapag binabaril ka at kailangan mong gamutin ang sarili mo. (Warrock 'yan at madalas akong 'di na nakakatayo mula sa pagdapa dahil patay na ako bago pa ako gumaling.)

*Natuto akong mag-design ng bahay. (Uso kasi ang furnitures sa Wonderland kaya medyo masikip ang bahay ko. *Mayaman kasi ako. Nyahaha*)

'Eto nga pala 'yun dictionary para sa mga hindi alam kung ano ang pinagsasabi ko.

MMORPG = Massively Multiplayer Online Role Playing Game (*nosebleed*)

DOTA = Defense Of The Ancients

EB = Event ng ibang online games kung saan magkikita ang mga players sa isang lugar para sa mga games at announcements. (i.e., Mall)

OL = Online (Pauso lang 'yan nung iba.)

Pwede na siguro yan na dictionary para dito. For more questions, ask my manager. (Mas adik sa akin 'yun!)

Madami akong nakilala dahil lang sa paglalaro. Madaming akong naging bagong kaibigan, EB na pinuntahan, pagtitipid na kinailangan, bagay na pinagkaabalahan, mga items na ginastusan, at mga pet na namamatay agad.

At last, dumating na yata ang araw na ihihinto ko na ang paglalaro. Retirement day na. At 'yun 'eh ngayon na. (As in. Now na!) Medyo napagisipan ko kasi kanina (Kanina lang? OMG!) na medyo matagal ang nawawalang oras sa buhay ko dahil sa paglalaro ng OL games. (Saan kaya napupunta 'yung mga oras na 'yun?) Kaya 'eto ang blog ko for today. Online gaming retirement blog. (Kanino na lang items ko? *'Wag kayo masyado umasa. Iiwan ko lang 'yun at baka magbago isip ko after some time.*)

Masarap maglaro, masarap magpalevel, pero minsan kailangan huminto at gawin ang mga bagay na mas importante. Tama na, tayo na't mag log-out. May gagawin ka pa sa baba. (Kung nasa 2nd floor ka ng bahay niyo tulad ko.)

Salamat sa experience!

(P.S. Goodbye OL Games na nga ba?)

Physical Education

Bukod sa break(2nd choice) at uwian(1st choice), 'eto yung 3rd sa paborito kong part ng pag-aaral at pag pasok. Ang walang kamatayang physical education. Simula pre-school hanggang college meron nyan.

Sa elementary, yan yung time kung saan pwede kang maglaro ng kahit anong laro na alam mo. (Kung hindi naman nakabase sa book yung teacher mo.) Pipili ka lang kung saan ang "forte" (FTW! English!) mo. Text, jolen, pogs, chinese garter, 5-10s, sipa, ice ice water, sapakan, asaran, balyahan, sampalan, o kahit sabunutan. (Sumpak na ang gagamitin mo kapag mataas na ang experience mo sa mga 'yan.)

Sa high school medyo iba na ang ginagawa ng mga estudyante. Madalas 'eh gumagamit na sila ng libro kaya ang madalas na P.E. 'eh sayaw at exercise. Pero kapag swerte ka at hindi pa rin gumagamit ng book si ma'am/sir 'eh malaya ka ding gawin ang gusto mo. Mag kulot ng buhok, manalamin, mag-nail cutter, manligaw sa crush, magsugal, at maglaro ng kung anu-ano. (Ano ba madalas laruin ng boys kapag HS na? Hmmm.)

Sa college, pareho din nung sa high school pero siguradong hindi ka na pwedeng maging happy-go-lucky dito dahil madalas 'eh madaming ginagawa pag-P.E..

Last school year, (4th yr HS ako.) napakasaya ko tuwing P.E.. Walang ginagawa ang buong klase namin. (Halos lahat kasi sa amin 'eh varsity. Sporty kasi kami 'eh!) Kaming mga boys 'eh nagpapapawis sa table tennis ('Di required sa amin 'yun. Bisyo lang.) at yung mga babae 'eh nagpapalamig sa airconditioned classroom namin. (Sosyal!) Laking pasasalamat ko kay Bro nung mga panahong 'yun.

PERO! Dumating na ang araw na nagtanggal ng mga happy moments ng P.E. para sa akin. 4th yr, 4th grading, 1st time. Nagbago ang ihip ng hangin kasabay ng anunsyo na nagbago na daw ang P.E.. Swimming na daw. FTW na sana. Kaso kapag nasa pool ako 'eh para akong barya na hindi nakakalutang sa tubig. OMG! 'Di ako marunong lumangoy. Paano na ako at ang sporty image ko? (WTF!) Once a week ang P.E.. Nagkaron kami ng 2months na ganun. 8x na P.E.! Paano na ako? Swerte at madalas may event ang magiting kong school kaya nabawasan ng ilang weeks ang P.E.. (Ang pesteng P.E.!) Wala akong ginawang activity 'dun sa subject na 'yun. Naging mahirap ang sitwasyon ko. SHS pa naman akong naturingan. Tapos babagsak sa P.E.? OMG! Pinipilit ko namang gawin ang kaya ko, pero ganoon talaga ang kinalalabasan, lulubog ng at lulubog na parang bato. Dumating 'yung finals. Patay! 'Di ako lumangoy. Kasama ng iba kong kaklase 'eh humingi kami ng extra na week. Approved kami!

NGUNIT, SUBALIT, DATAPWAT, dumating ang the day before tomorrow. (Tomorrow is the day of my life! Finals naming mga natira!) Nakita namin si sir sa may lobby. Ginreet pa namin siya at sinabihan na "Sir! Bukas ha! Paturo muna kami!" tapos sumagot siya. Dineclare daw ni Madame Director na wala nang P.E.. OMG! Patay ang grade ko! (Ginreet pa naman kita ng good afternoon tapos 'eto lang ang igaganti mo?)

Depressed, tired, at suicidal na siguro ako nung mga panahon na 'yun. (OA!) Pinalipas ko na lang. Graduating ako, may mga grades na 90+ pero magkakaroon ng isang palakol. (70) Masakit pero kailangan tanggapin. Bata pa ako at 'di ako handa na kumuha ng lubid at isampay ang sarili sa hagdan. Namuhay ako ng payapa hanggang sa dumating ang oras ng kuhaan ng card.

"YAHOOOOOOOOOOOOOOOOO!" Sigaw ng puso kong patumbling-tumbling sa tuwa. Nakakuha ako ng 95 sa P.E.! Isang himala, mirakulo, senakulo, sira ulo. Salamat sa teacher ko at mukhang nakita naman niya ang pagsisikap kong 'wag malunod sa pool dahil mas pinili na lang niyang mag darts at magbunutan para sa grade ko. (Saan kaya niya nakuha 'yung 95 na nakasulat doon?)

Graduate na ako last March. Walang palakol. Success! Salamat kay sir! Mwah! Utang ko sa'yo ang pananatiling maganda ng card ko hanggang sa huli. Ang bait mo! (Sana kunin ka na ni Lord! Jokes!)

Ayan. 'Yan ang kwento ng P.E. ko. Dito na muna. Bakasyon pa kasi at walang P.E. kapag bakasyon.

(P.S. 'Eto ang topic ko ngayon dahil tribute ito sa Social Dance na P.E. ng "manager" ko sa papasukan niyang University! Goodluck! Giling na!)

Where na you? Dito na me!

Taglish. 'Yan yung tawag dun sa kakaibang mixture ng tagalog at english na language. Pauso yata yan nung mga 'Kano, German, French, at kung anu-ano pang mga salinglahi na nanirahan na dito at hirap pa rin sa pag-intindi ng tagalog. English kasi ang uso na foreign language dito at hindi Japanese (Yamashita!), Korean (OMG! Papa Gian!), at hindi Hindu (DiBiDi!). Kaya tuloy taglish ang nagagamit ng madalas.

Bukod sa mga foreigner, mga pinoy din ang gumagamit nyan. Mga mayayaman, sosyal, at nagpapakasosyal. Merong mga tao na pure pinoy pero dahil lumaki sa ibang bansa 'eh 'di sanay magtagalog. (Yaya! You're such a loser!)

'Yung mga feeling sosyal taglish ang gamit kasi nga 'di nila masyado master ang pure english. Kapag pinilit nilang mag-english ng todo 'eh siguradong magmumukha lang silang engot. 'Eto example ng situation na pwedeng mangyari. (Joke na nabasa ko dati. Edited na.)

Isang umaga sa bahay nila Juan bago siya pumunta sa interview niya...

Juan: 'Tay kabado ako sa interview ko mamaya.

Tatay: 'Wag kang mag-alala kaya mo 'yan. 'O tara praktis tayo.

Juan: 'O sige.

Tatay: (As the interviewer) So Juan, we need employees that can keep secrets about the company. Can we trust you?

Juan: Op kors ser. Yu ken tras mi.

Tatay: Are you sure na wala kang sungay na tinatago?

Juan: Yes ser! I'M NOT HORNY! (Ano daw?!)

'Yan. 'Yan ang delikado. Nag-eenglish ka 'di mo naman gamay. 'Yan ang hirap kapag nagpipilit. Para kang tumira ng 3pt shot sa half court. ('Yan din ang dahilan kung bakit tagalog ang mga blog ko. Ayaw ko lang magkamali sa english dahil baka sapakin ako ng teacher ko.)

Masarap matuto mag-english. Masarap mag-aral ng english. Pero 'wag magpipilit mag-english para lang magpasikat kung 'di mo naman talaga alam ang sinasabi mo. 'Pinoy ka, filipino ang wika mo. Be proud of it.

Oh My God!

Oh my God!

'Yan yung expression ng madaming tao kapag may nagaganap na kakaiba, kabighabighani, karumaldumal, nakakadiri, nakamamangha, nakakamangmang, at kahit kapag nakakagawa tayo ng kamalian sa buhay.

Examples:

"Oh my God! Hindi pala chewing gum yung natapakan ko. Tae pala ng aso!"

"Oh my God! Nakukuryente na siya oh!"

"Oh my God! Wala na akong pera!"

Nakakaaliw minsan makarinig ng taong nag-tataglish para maging mukhang sosyal. (Hey! Where na you? Dito na me!) Minsan naman 'eh parang nakakairita na din kung lagi mo na lang iyon na maririnig lalo na kung ang mga gumagamit 'eh mukha namang timang mag-english.

Examples:

"OMG! Did you saw that?"

"There's a airplane!"

Ayan. Pangit pakinggan. Para kang nagcheck, double check, tapos 6x6=30. (ftw! Sinong sumagot nito?) Madalas naman 'eh ginagawa na lang ng mga komedyante na mali ang grammar nila para magpatawa tulad nila Alyssa Alano, Ethel Booba, Keana Reeves, at Angelica Jones. Naging successful naman sila kahit paano. (Sa pagiging model ng kamalian sa grammar.)

'Eto na. Back to the original topic. OMG! Nagpadala ng message sa akin si "Another Dream". Nabasa daw niya yung blog ko. NapaOMG talaga ako dahil sa mali ang inakala ko. Yung bracelet pala 'eh super luwag daw. Kaya hindi kasya sa kanya. (Kasi ba naman ang sabi nila "hindi kasya" kaya akala ko 'eh sobrang sikip. Ikaw ba anong iisipin mo 'dun?)

Kaya mga mare, pare, kuya, ate, tito, tita, girl, boy, chiksilog, leslie, at bantay. Inaako ko po ang kasalanan sa paglalabas ng isang maling impormasyon. (May nakasampang kaso na ba laban sa akin?) Hindi po masikip yung bracelet kay "another dream", hindi din daw ("DAW") po siya nagiging Incredible Hulk. The truth is, masyadong malaki yung bracelet para sa kanya. Hindi siya si Incredible Hulk pero siya si Thumbellina. (Sabi ng "manager" ko 'eh tama daw spelling ng Thumbellina ko. Kung mali 'eh siya ang sisihin niyo.)

Nasabi ko na ang dahilan kung bakit ito yung blog ko for today. Tama na yan. Sige dudes. Let's call it a blog na. Publish!

Food Trip

Pagkain ang isa sa mga basic necessities ng tao. (OMG! Spell necessity?) Lahat ng tao kumakain. (Kahit nga garapata kumakain din 'eh.) 8 times a day daw kumakain ang mga Pilipino. ('Di naman ako ganito. Siguro ang tinutukoy nito 'eh yung mga sobra kung kumain at gutumin.)

Dahil sa pangangailangan ng tao sa pagkain 'eh madaming nagsusulputan na mga kainan sa kung saan-saan. Nauso ang Jollibee, McDO, Chowking, Wendy's, Pizza Hut, Burger King, Burger Machine, Max, Starbucks, KFC, at kahit ang mga maliit na karinderya sa kanto tulad ng tindahan ni Aling Nena. (BTW, who's Aling Nena?)

Kahit saan ka magpunta hindi pwedeng mawalan ng kumakain, kakain, nagtitinda ng pagkain, nagpapakain, at kahit kinakain. (Pwera na lang yata kung mag-isa ka at walang makain.)

Sa school, paglabas mo nandyan yung mga street foods like kikiam, calamares, isaw, dugo, paa ng manok, ulo ng manok, squid balls, fish balls, at kung anu-ano pang mga balls. Hindi mo sigurado ang kalinisan nyang mga yan. Pwera na lang sa paborito kong stall, ang Kiaman. ('Di niyo alam yan!)

Sa malls, maraming mga kainan dyan at siguro 'eh binubuo nila halos kalahati ng buong mall kapag sinukat mo.

Kapag may mga events tulad ng birthday parties, bagong taon, Christmas, pagkapanalo ni Pacquiao laban kay Hatton, at kahit may namatay, mamamatay, at muling nabuhay 'eh hindi pwedeng walang handaan. Kapag walang pera meron tayong mga "friends"(Friends ba talaga hanap mo?) na pwedeng utangan para may ipanghanda. Ganyan ang ugali ng pinoy. Minsan 'di mo malaman kung gusto lang ba niyang mag-celebrate o gusto lang niyang magpasikat sa kapitbahay.

Kapag naghahanda dito sa amin at kung saan man na kakilala ko 'eh hinahanap ko yung mga ulam na may halong tomato sauce. Menudo, mechado, aftritada, caldereta, at syempre 'di mawawala yung spaghetti. (Madalas 'di ko na pinapansin kung mechado, menudo, caldereta, o afritada yung ulam dahil pareho lang naman ng kulay.)

Sa ibang bansa, kaya nilang mabuhay ng hindi kumakain ng kanin. (Hindi bigas ha!) Dito sa Pilipinas 'eh kahit meryenda may kasama nang kanin. (Trivia: Alam niyo ba na nakakahigh-blood din ang sobrang kanin? 'Di ko sure yan ha.)

Masarap ang lechon pero nakakahigh-blood. Tuwing kakain tayo dapat minsan iniisip mo din kung ano ang pwedeng mangyari sa'yo sa pagkain mo ng kung anu-ano. Pwede kang malason, ma-red tide, matinikan,  ma-impatso, at kahit na simpleng mabilaukan ka. (Tubig nga!)

Masarap kumain. Mahirap magpigil ng gutom. Mahirap maging high blood. Have a balanced diet peeps!

(P.S. Happy Mother's Day!)

Long Live Philippines

Mukha bang seryoso 'yung title? (Sana naman oo.) Ang Pilipinas ay isang arkipelago na binubuo ng 7,107 islands. According to my "very reliable source" (Wikipedia) tayo daw ang 12th sa may pinakamalaking populasyon sa buong mundo. (Oh 'di ba? Sipag nila mommy at daddy?) Pang-47th naman daw tayo kung national economy ang pag-uusapan. (Kung 'di kaya corrupt yung iba dyan, pang-ilan kaya tayo?)

333years tayong naging kolonya ng Spain. Tapos nakibakbakan din tayo sa U.S. at Japan. (Kung tutuusin 'eh siguro hybrid na tayo ng apat na lahi.) Mahirap ang naging buhay ng mga Pilipino noon dahil nga "bang" dito at "boom" naman doon ang laging nagaganap. Araw at gabi o kahit siguro sa madaling araw.

Magiting ang mga pinoy. Kahit noong hinarap nila yung unang batch ng mga kalaban na pinamumunuan ni Magellan at bolo lang ang gamit nila 'eh nanalo pa sila. (Namatay nga lang ang bidang si Lapu-Lapu.) Madami tayong naging mga bayani. Andres Bonifacio, Jose Rizal, Emilio Jacinto, Emilio Aguinaldo, Marcelo H. del Pilar, at kahit 'yung mga katutubo na hindi lang nakalista ang pangalan at hindi nakalibing sa libingan ng mga bayani.

Habang ginagawa ko 'to 'eh hawak ko yung November 2008 issue ng isang magazine na nakita ko dito sa bahay. (Kumikidlat noong isang araw, mag-isa ako kaya takot ako manood dahil baka nga tamaan ako. Binasa ko na lang yung magazine.) May mga parts dito about Philippines. Yung isa 'eh tungkol sa kagitingan ng mga Igorot. Dati daw kasi 'eh sila yung parang ginawang "spy" ng mga Amerikano para i-penetrate (Ftw! English 'yon oh!) ang base ng mga Japanese. Nag-huhubo pa sila tatang para lang makapag-camouflague sa kadiliman ng gabi. (Buti madilim, walang nakakita sa "swords" nila.) Sila din ang nagsasabi sa mga Amerikano para lumiko sa mga daanan kapag nakasakay sa tangke dahil 'di pa yata uso ang nightvision na mga gadgets at ang mga katutubo lang ang nakakaalam ng mga shortcuts.

Merong part na naghagis ng granada yung mga kontrabida dun sa Igorot na soldiers pero naunahan nila na barilin yung mga 'yon. (Hanep, saved by the bell sila.) Naging sugatan sila manong at syempre nabigyan ng award para sa ginawa nilang kagitingan. (Bakit sila binigyan ng award? Dahil ba sa tapang nila, o dahil nasugatan sila at nakaligtas?)

Ngayon, wala nang Spaniads, Americans, at Japanese na sasakop sa atin. Pero meron pang kalaban. Yung mga makakati ang kamay na tao. Sabik sa pera. (Pwede na ba akong tumakbo na Mayor?)

'Di ako ganoon katanda para pangaralan sila at ipaunawa sa inyo kung anong meron sa kanila. Pero dahil sa kanila hindi pa rin bumabangon ang 'Pinas. Bagsak pa rin ang mga tao dito. Madaming naghihirap, walang makain, walang bahay, walang pera, at yung iba 'eh walang underwear.

Eleksyon pa lang dayaan na. May mga nagsasabi na kahit yung botohan kung sino ang magiging presidente ng KKK 'eh nagkadayaan din daw. At kasabwat daw si Emilio Aguinaldo sa pagkamatay ni Andres Bonifacio dahil nga sa ibang paniniwala nito. Sana lang hindi totoo ang mga ganitong mga bagay. Kahit bayani 'eh nagpapatayan pa.

Kung meron man na makakabasa nito na tatakbo para sa eleksyon. Isipin mo muna kung ano ang dahilan kung bakit ka tatakbo. (Bakit 'di ka na lang maglakad?) Dahil ba sa pera? Sa mga oportunidad na dala ng gobyerno? O dahil sisikat ng biglaan ang buong angkan mo? Sana 'eh wala dyan ang sagot mo. Sana ang sagot mo 'eh gusto kong maglingkod. (Try mo MMDA.)

Ayan. Seryosong usapan na nabahiran ng kalokohan. Tatapusin ko na muna dito 'to. Sana ma-enjoy niyo 'to peeps.

(P.S. Pwede na ba akong history teacher? Mayor? Presidente? MMDA? Bayani? O bagong kritiko ni PGMA?)

School: My Second Home

Sabi nila eskwelahan daw ang pangalawa nating tahanan at ang mga teachers natin ang pangalawa nating parents. Madami akong naging teachers. (Ibig bang sabihin lahat sila nanay at tatay ko?) May mga mabait, makulit, mataray, malambing, mayabang, pa-humble, matalino, nagmamarunong, maganda, at merong mahilig magpaganda kahit walang pagasa.

Naaliw ako sa mga teacher na medyo kalog at makulit pero magaling magturo. Noong 2nd yr ako, may teacher kami sa computer na medyo may pagkapilyo at lagi niyang nahahaluan ang mga lesson namin ng mga bagay na kinatutwa ng mga lalaki at kinaiilang ng mga babae. (Partida computer subject 'yon. Paano pa kaya kung science at ang topic 'eh parts of a female body?) Naaaliw ako tuwing nagkaklase kami sa kanya dahil naituturo naman niya ng tama ang mga lesson namin kahit laging may mga ibang ideya na sumasagi sa isip namin. Minsan 'eh nagklase kami tungkol sa mga tao na may kinalaman sa pag-upgrade ng computer mula sa abacus. Na-tackle namin ung babaeng ang name 'eh Anna Moran ('Di ko sure kung Anna nga.) tapos ang sabi nung teacher namin 'eh kapatid daw nun si Tina. Inisip namin, "so what kung kapatid niya si Tina, sino ba yun?". Then after a while, nakuha na namin ang ibig sabihin. Tina Moran, siya si Tina Moran. ('Di ko na ilalagay ang meaning niyan pero 1word lang yang name na yan at nakakadiri na ang kalalabasan!) Tawanan to the max kami noong mga panahon na 'yon. The girls? Yung iba nakitawa, yung iba nagiisip kung ano ang meron doon, at yung iba 'eh nagkukunwaring alam nila ang pinagtatawanan naming mga lalaki.

Masasabi kong masaya sa school. Araw-araw kang may pera. Araw-araw kang umaalis ng bahay. Araw-araw kang nang-iinis ng teacher.  Araw-araw kang may ka-jamming sa pagkanta. 'Yon nga lang, araw-araw kang nag-aaral, naglilinis ng classroom 'pag uwian, nag-lelecture, nakikinig sa mga formula sa Physics, at nagsosolve ng equations sa Calculus.

Madalas kapag free time naglalaro ng jolen, sipa, taya-tayaan, tumbang preso, 5-10s, at kahit sapakan ang mga elementary students. Ang high school naman, DOTA, kopya ng assignment para sa next subject, review para sa exam dahil hindi nagawa kagabi, at nakikipagligawan sa kabilang room.

Ako simple lang, nag-chess at table tennis. (Proud to be varsity!) Minsan na-lalate kami sa klase dahil nasa roofdeck ang table at nasa 4th floor ang room namin. (Kasalanan ng table 'yon!) Napapagalitan, nagsisisi, at ginagawa ulit. Ganyan ang buhay ko sa school.

Masayang matuto. Masayang mag-aral. Kasi nga nandyan ang mga classmates, teachers, parents, schoolmates, at pati yung janitor at guard niyo para makasama mo the whole year pwera lang sa weekends at holidays.

Sayang nga lang dahil hindi lahat 'eh nararamdaman yung ganyan. Hindi lahat nakakapag-aral. Merong mga nakapag-aral nga, hindi naman nakapagtapos. Kaya kayo! Kung mag-aaral kayo siguraduhin niyo na makukuha niyo yung diploma niyo bago magloko. (College diploma ha!) Kahit halos bagsak ang lahat ng subjects niyo basta nakuha niyo yung diploma niyo, ok lang. Kahit butas ang polo at pants mo basta nakuha mo yung diploma mo, ok lang. Konting tiis lang yan. 17 years ka lang naman mag-aaral. (Saglit lang yan 'di ba?)

Nai-share ko na sa inyo ang dapat i-share para sa araw na ito. Sana lang may makabasa naman. Visit niyo lang 'to. Update ko everyday if possible.

To All The Girls I've Loved Before

Nagbabalik na naman ako dito upang ihatid sa inyo ang aking pangatlong blog sa aking talambuhay. (Natural minsan lang ang 3rd na blog. Kapag ba gumawa ulit ako next time 3rd pa 'yon?)

Nagkaroon na ako ng mga girlfriends. (Hindi sa pagyayabang!) Ako daw ang playboy sa klase namin. (DAW? wtf!) Simple lang naman ang gusto ko sa babae. Here's the list:

*Maganda (Sa'yo na kung panget!)

*Sexy (Pang-FHM ba.)

*Maputi (Ok na din kung morena 'wag lang sunog.)

*Makinis ang skin (Parang pinaayos kay Belo)

*Long Hair (Hindi tulad nila Sailor Moon ha! Mga hanggang balikat happy na ako.)

*Walang bisyo (Naninigarilyo, Sugalera, Fashionista, Laklakera, Lalakera, at syempre Bungangera.)

*Simple ang beauty. (Hindi nagiging beast sa gabi!)

*at syempre mapera. (Optional)

Yan lang naman. Kung sa tingin niyo 'eh ganyan kayo, magpadala lang ng 2x2 picture whole body shot at isilid sa isang sobre. Tapos ihulog sa dropbox at ipadala sa akin. (Baka maging tayo!)

May mga naging girlfriend ako ng hindi sinasadya. Nagdeal kami ni classmate kung sino ang makakauna sa amin sa kanya worth Php100. Nanalo ako pero 'di ko nakuha ang reward. 'Di kami nagtagal ni babae kasi may girlfriend ako noong mga panahon na iyon. (Two timer) Ayos naman siya, mabait, cute, at lovable talaga. (Sinong may gusto? Lagot kayo sa boyfriend niya!)

Ung girlfriend ko that time 'eh mas loko kesa kay girl na pinagpustahan namin ni classmate at nalaman ko 'yon. Medyo masakit noong una pero napansin ko na totoo nga. (Tried and Tested: Walang usok kung walang sunog.) Nagkamali ako sa pagpili sa kanya. After almost 9months nagbreak kami. (9months! Nanganak na siguro siya kung buntis siya noon.)

Sa ngayon nabubuhay ako ng payapa bilang single. Kaya to all the girls out there, nandito lang ako. Kung 'di kayo kagandahan 'eh kailangan lang nung last quality pasok na kayo sa raffle draw.

Sa lahat ng mga naging girlfriends ko. Kung nababasa/ nabasa/ mababasa niyo ito. Lahat naman kayo minahal ko. ('Di nga lang yata pantay! Nyahaha!)

O ayan. Dito na nagtatapos ang isang kabanata sa buhay ko bilang isang blogger mga peeps!

(P.S. May nagsuggest lang sa akin na ito ang gawin ko na topic. Salamat sa suggestion!)

Another Dream

+Positive+


Masarap talagang mangarap ng kung anu-ano.Pwede kang mangarap na maging mayaman, magkaroon ng bagong kotse, sariling Disneyland, private island, maging presidente ng US, at kahit matutong lumipad. Ayos lang mangarap ng imposible wag mo lang masyadong dibdibin at baka bumagsak ka ng super taas kapag di mo iyon naabot at mahantong sa isang karumaldumal na kalungkutan. Masaya mangarap dahil walang kang gagastusin dito. Libre lang mangarap. Uupo ka lang. Tutulala. Mag-iisip. Kahit tulog ka pwede mo 'tong gawin 'yun nga lang iba na ang tawag. Panaginip.

Noong maliit na bata pa lang ako pinangarap ko na maging astronaut, lumipad sa labas ng mundo, magdiscover ng ibang planeta, at tumira sa spaceship. Masyadong mataas ang pangarap ko. Mabuti at hindi ko dinibdib masyado hanggang sa paglaki ko dahil kung hindi 'eh baka naging bulok na geek na ako 'eh hindi ko pa natutupad iyon. Sa ngayon, mga mababaw na pangarap lang ang afford ko. Magpalevel sa mga nilalaro ko, tumaba, lumakas, at mabuhay.

-Negative-

Minsan ka na lang mangarap. Alam mong abot na abot mo na iyon. Pero di ka pinagbigyan ni Mr. Tadhana. Parang isusubo mo na lang 'eh bigla pang nabali ang super tigas na kutsara mo. 'Yun ung masakit. Hindi na 50-50 ang rate. 99-1 na kaso nanalo pa yung 1. Parang 1vs100 ba.

Ito ang isang part ng makulay kong love life.

May isang babae na medyo matagal ko nang kaklase. Hindi siya kagandahan pero matalino. (Wala namang bobo di ba?) Sa iilang babae na naging girlfriend ko 'eh wala naman sa kanya ang standards ng isang babaeng gugustuhin kong maging girlfriend. Pero, ngunit, subalit, datapwat(Sweet is that you?) isang araw 'eh nabuo yung sinasabing "Jigsaw Puzzle" at nakabuo ng Heart shape at ang nakalagay 'eh I Love Her. ('wag nyong isipin ng literal!) Naging siya na "YATA" ang isa sa mga pangarap ko.

Bakit ako na-inlove sa isang tulad niya? Kahit ako 'di ko alam. Minsan 'eh shinare ko 'yung story ko sa isang aso este kaklase pala. Medyo may pagkatuso ang tono niya nung sinabi niya na "ligawan mo na!". Syempre 'di ako nagpatukso sa kanya. (Ako bida 'eh 'di ba?) After 1 week, kumalat ang balita, nagkaroon ng tenga ang lupa, at natutong magkalat ng chismis ang mga aso. Nalaman na niya. Patay.

Wala na akong magagawa. Alam na niya. Medyo naging iwas siya sa akin. (Kailan ba hindi?) Letseng aso 'yan makalat talaga. Sabay tuwing kinakausap ko naman ung pinagsabihan kong kaklase(Si Aso) 'eh parang kilig na kilig siya habang sinasabi na "Hindi ako nagkalat ng kwento. Wala akong sinasabi sa kanila."

Magtatapos na ang school year. Malapit na ang graduation. Ano ang gagawin ko? Itutuloy ba o pack-up na? Wala akong ginawa. Hindi ko tinuloy, hindi ko din hininto. (Wala naman kasi akong sinimulan.) Medyo kinausap naman niya ako nung mga last days na. Noong graduation 'eh binigyan ko siya ng bracelet na sa kasamaang palad 'eh hindi daw kasya. (Regular naman ang haba ng kinuha ko. 'Di kaya nagiging Incredible Hulk siya kaya 'di kasya?)

Naging mag-textmates kami kailan lang. Umamin na ako. Ang sabi niya 'eh "Friends tayo 'di ba?" na parang ang talagang gustong sabihin 'eh "Maging friends na lang kasi tayo! Tama na 'yon!". Oo naman ako. Kaso gusto ko sana ituloy hanggang sa isang araw 'eh may load siya. Nagpaload naman ako. Ayaw pala niya ng nagloload ang ibang tao dahil lang nagtext siya. Tapos 'di na siya nag-text noon simula nung nagpadala ako ng love quotes. Mali ako. Kung friends, friends na lang talaga dapat. Bigo na ako sa pangarap ko. 'yun ang masakit.

Ngayon ayos naman ako. Happy outside, sad inside pero 'di dahil sa kanya. Madami din akong iniisip 'no! Hindi puro pag-ibig! Kwento ko na lang next time. (Kapag sinipag at nasa mood!)

~See 'ya next time dudes!~

(Spoiler: Inspired by her name ang title nito!)

(P.S. dahil sa'yo nabuo ang 2nd blog ko. Salamat!)

Sino ba ako? Bakit ako nandito?

Ako ay isang simpleng tao na namumuhay ng simple, kumakain sa tamang oras, natutulog sa gabi, imiinom ng tubig, naliligo, nag-iisip ng tulad ng isang normal na indibidwal, at mahilig sa computer.

Matagal ko nang iniisip na gumawa ng isang blog tulad nito pero madalas eh' tinatamad ako. Estudyante pa lang ako, anong mapapala ko kung uubusin ko ang oras sa ganito? Natipuhan ko lang 'to dahil sa mga author ng libro tulad nila Bob Ong at Jay Panti. Nakakaaliw ang mga akda nila at may mapupulot ka namang aral sa mga ito (Hindi ko lang sigurado kung meron nga sa mga akda ni Jay). Hindi ko sinimulan ang topic na ito para lang i-advertise ang mga libro nila at pasikatin ang pangalan nila. Intro ko lang ito sa mundo ng mga blog. Talaan ng buhay ng tao, kwentuhan, paglalabas ng saloobin, at kahit chismisan lang.

Noong napansin ko na may site pala na tulad nito eh' wala pa akong pakialam dahil iniisip ko na hindi naman sikat 'to. Medyo nahumaling lang ako na subukan ito dahil may isa akong kaklase na may site din dito (Siguro eh' gusto ko lang siyang tapatan). (Kung mapapansin niyo..) Hindi english ang pagkakagawa ko dito para mas madaling intindihin ng mga kapwa pinoy ko, mo, at niya. Isa pang dahilan kaya hindi ko ginawang english 'to eh' dahil sa mahirap mag-explain ng malalim sa english at kahit naman tagalog 'to eh' siguradong mapipilitan din akong maglagay ng english words tulad nung naka italic na format kanina. Lahat ng gagawin kong blog eh' asahan niyo na tagalog ang laman kahit na english ang title.

Oh siya siya. Tatapusin ko muna 'tong una kong blog sa aking talambuhay. Kung may mali sa grammar ko wag kayong matakot na magpost at tumuligsa. Hindi ako nangangain ng tao. Sige mga dude. 'Til my next post!